Ik zag eindelijk College essay help The Fault in Our Stars. Het boek had ik lang geleden al met tranen in mijn ogen dichtgeslagenéenénaar de film had ik erg uitgekeken. Ik had bedacht dat ik woensdagavond (gisteren) wel kon gaan, want Johan moest toch werken.
En toen was er opeens de dag van nationale rouw, vanwege de donderdag in OekraA?ne neergestorte vlucht MH17 van Malaysia Airlines, waarbij 298 mensen omkwamen. De hele dag stond in het teken van het naar Nederland halen van de eerste groep slachtoffers van deze vreselijke ramp. De hele dag heb ik het op de voet gevolgd. Op nieuwssites, social media en op tv. Kippenvel, buikpijn en een brok in mijn keel had ik toen de twee vliegtuigen met kisten landden op Eindhoven Airport. Tranen in mijn ogen toen ze één voor heen en met héél veel respect eruit werden gedragen, de twintig (!) lijkwagens in. En dit was nog maar het begin, er moeten nog heel veel slachtoffers volgen.
Daarna dus door naar de bioscoop, samen met Iphone tracker, Spy on iphone. Propecia rogaine sale uk Pien. Onze stemming was wat bedrukt, we praatten over alle indrukken van de dag. Over hoe we het ons niet konden (wilden) voorstellen wat de mensen in het vliegtuig op het moment van neerstorten moeten hebben gevoeld. Dat de nabestaanden daar op het vliegveld stonden, niet wetende of hun geliefde wel in één van die kisten lag. Dat het nog maanden kan duren voor de identificatie rond is en hoe verschrikkelijk dat is. En meer van zulks…
En toen gingen we een film kijken over twee kinderen met kanker. Hoewel ik, door het boek, precies wist hoe ie zou aflopen, stroomden de tranen over mijn wangen. Boekverfilmingen zijn niet altijd geslaagd, maar voor TFIOS geldt wat mij betreft het tegenovergestelde. Prachtig, ik kan niets anders zeggen. Aléwerd mijn gevoel misschien wel wat versterkt door alle emoties rondom MH17; het zat me nogal hoog de afgelopen dagen.
Er was één woord dat mijn gedachten gisteren overheerste: oneerlijk. Het is oneerlijk dat er vliegtuigen vol onschuldige mensen uit de lucht worden geschoten en het is oneerlijk dat er kinderen doodgaan aan kanker. Ik kan er simpelweg niet bij dat dat soort dingen gebeuren.
Het was niet echt de meest handige dag om die film te zien, dacht ik vooraf.éAchteraf weet ik dat het niet veel had uitgemaakt; kanker is A?ltijd heftig en confronterend. Hoe cliché ook: ik tel mijn zegeningen en realiseer me maar weer eens dat ik héél gelukkig mag zijn metéwie en wat ik heb. En hier, op mijn kleine blogje, wens ik alle nabestaanden van MH17 nogmaals veel sterkte en kracht toe.
Herkenbaar! Juist nu tel je al je zegeningen extra. Want op het moment dat je een mooie reis gaat maken, herinneringen voor het leven gaat creëren, kan het zomaar voorbij zijn. Nog steeds verbijsterd en ongeloof. Als ik al zooo verdrietig wordt van het idee wat voor verdriet de nabestaanden wel niet hebben, hoe erg is het dan echt?
Gisteren omstreeks 21:00 landde ik na mijn vakantie in Toscane op Eindhoven Airport en hoewel de stoet al lang weg was, was er nog goed te merken dat er die dag een hoop gebeurd was op het vliegveld. De vliegtuigen stonden er nog en de bloemen lagen verspreid langs de weg. Een diepe indruk!
Helaas had ik zelf pas rond een uur of 17:00 te horen gekregen dat het de dag van de rouw was en dat er om 16:00 een minuut stilte gehouden wordt. Verbazing en ergens ook woede. Want waarom is er op het vliegveld van Pisa, waar ik stond om 16:00 niet even een minuut stilte gehouden. Zo veel moeite kost dat toch niet? Ik heb dus om 17:00 een minuut stilte gehouden.
Wat mij heel erg raakte waren de beelden van al die mensen langs de snelweg. Daaruit blijkt wel hoeveel zo’n vliegtuigcrash of -aanslag ons doet.
Het laat nog maar eens zien dat het helemaal niet zo normaal is om in vrede te leven. En dat je heel erg dankbaar mag zijn dat je wiegje in veilig Nederland stond.
Ik heb al een paar keer hier geprobeerd een berichtje te typen, als antwoord op dit artikel. Maar ik weet dat ik -met de woorden die wil typen- geen recht doe aan al het onrecht wat jij beschrijft. Toch wil ik je zeggen dat je dit mooi hebt geschreven, vooral die laatste alinea. Tof dat je ‘m zo afsluit en inderdaad; tel je zegeningen!
Ik zat gister ook met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen te kijken. Vooral de verhalen die je leest op internet, de beelden, je eigen gedachtes en de haast eindeloos lijkende lijst met namen van slachtoffers die voorbij kwam bij verschillende uitzendingen. Kippenvel…
Je hebt inderdaad gelijk dat we onze eigen zegeningen mogen tellen. Alleen staan we daar eigenlijk veel te weinig bij stil op ‘normale’ momenten.
Mooi geschreven, ik voel me de laatste dagen zo naar! Bah.
Herkenbaar :( Heb toevallig ook de film gisteren in de bioscoop gezien maar had door de ramp geen tranen meer over dus heb het gek genoeg droog kunnen houden. Het is inderdaad allemaal zo oneerlijk..
Goed geschreven… Herkenbaar… De film staat nog op mn lijstje, wil hem graag zien!
Het is echt oneerlijk…
Mooi stukje Marieke!
Mooi. En toch een prachtige film. #snik
Ik ga binnenkort dat boek lezen. Ben erg benieuwd
Dat klinkt als een beladen dag. Ik heb de ceremonie met kippenvel gekeken. Het moment dat de eerste kist uit het vliegtuig kwam klonk er gejammer en gehuil. Ik zal dat nooit vergeten, het ging door berg en been. Gister werd het opeens echt echt met alle lichamen. Onwijs onwerkelijk en bizar. Die film wil ik nog graag zien, lijkt me erg aangrijpend. Ik durfde het boek nog steeds niet aan zo vlak na het overlijden van m’n vader. Maar ik blijf nieuwsgierig, dus gewoon maar naar de film dus.
Ik vind het juist mooi dat die twee dingen zijn samengekomen. Het was gisteren zo’n beladen en inderdaad oneerlijke dag, dan is het juist ook mooi om aan alle andere oneerlijke dingen te denken, zoals sterven aan kanker terwijl je net in de bloei van een relatie zit. Het komt altijd weer hard aan die realiteit
Echt heftig allemaal he. Onbegrijpelijk.
De film zag ik vorige week. Ik vond het ook een super goede verfilming. Ik hield het inderdaad ook niet droog.
Dit gevoel heb ik ook echt. Er zijn zoveel oneerlijke dingen in de wereld. Ik wil echt geen slecht nieuws meer!
Prachtig geschreven, geweldig! Mooie woorden, mooi beschreven gevoel. De vergelijking kun je niet maken, maar inderdaad, beide vreselijk oneerlijk!
Ik ben momenteen op rondreis door vietnam en voel me soms gewoon ee beetje bezwaard.. Het is echt heel oneerlijk allemaal.
Sprakeloos ben ik ervan en het gevoel van onrecht komt inderdaad telkens weer naar boven!
Ik heb de film ook gezien op de dag na de vliegramp. Het is ook enorm oneerlijk, ik heb om beiden een traan gelaten. Of eigenlijk wel meer, ook al is de ene fictie.
Ik heb de film ook gezien. De bioscoop deelde zelfs tissues uit.
Prachtige film.
Nu het boek nog lezen…. als ik durf.