Een nieuwe Letterhonger-blog liet even op zich wachten. Dat kwam omdat er deze keer twee boeken bij zaten waar ik wat lastiger doorheen kwam. Ze raakten me niet dusdanig dat ik constant, elk vrij moment verder wilde lezen. Als ik in de trein liever met mijn iPhone speel dan het boek erbij pak, dan is dat geen goed teken. Maar goed, het is zover, ik heb er weer vier uit. Komt ie!

Kristien Hemmerechts – De vrouw die de honden eten gaf
Een boek dat gebaseerd is op het leven van Michelle Martin, de vrouw van Marc Dutroux, zou meer dan boeiend kunnen zijn. Dat was dan ook de reden dat ik ‘m absoluut wilde lezen. De uitwerking ervan is echter zo apart en taai, dat het me veel te lang duurde voor ik ‘m uit had. Jammer!

De vrouw die de honden eten gaf gaat over Odette, de meest gehate vrouw van Belgié. Ze zit vast, omdat ze medeplichtig was aan een ophefmakend zedenmisdrijf. Ze werd meegesleept door haar man M, tevens de vader van haar drie kinderen. Achter tralies, met haar vrijlating en een nieuw verblijf in een klooster in het vooruitzicht, blikt ze terug op haar leven en vraagt ze zich af hoe het zover heeft kunnen komen.

De schrijfstijl van dit boek sprak mij totaal niet aan, maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen. Ik vond het verhaal langdradig en wilde deze vrouw regelmatig (figuurlijk) flink door elkaar schudden. Kon ze nu echt helemaal niets zelf beslissen? Nee, dit was helaas niet mijn boek.

Marion Pauw – Hemelen
De nieuwe Marion Pauw, daar had ik naar uitgekeken! Ik was blij dat ik het vorige boek uit had, zodat ik aan deze kon beginnen. Ik had Daglicht en Zondaarskind al van haar gelezen en vond dieégeweldig, dus was ik benieuwd of Hemelen aan mijn hoge verwachtingen kon voldoen. Het antwoord? Ja!

Deze literaire thriller gaat over Ron Casper, een ooit succesvolle zakenman die aan niemand denkt, behalve aan zichzelf. Op 76-jarige leeftijd zet de beste manénog steeds graag de bloemetjes buiten en begint hij het familiekapitaal er doorheen te jagen. Zijn drie kinderen, uit twee gestrande huwelijken, kunnen niet meer machteloos toekijkenéen komen tot één conclusie: pa moet hemelen.

Jaloezie, overspel en verraad: dat zijn de thema’s die in dit boek aan bod komen. Marion Pauw heeft een heerlijke schrijfstijl en wederom een spannend verhaal neergepend. Waar andere literaire thrillers vaak makkelijk en allemaal een beetje van hetzelfdeézijn, zoals bijvoorbeeld die van Simone van der Vlugt, blijft deze auteur overeind. Hemelen leest als een trein en is vermakelijkétot het einde!

Elle van Rijn – Overnight millionaire
Van Overnight millionaire van Elle van Rijn kreeg ik een recensie-exemplaar opgestuurd. Ik had het boek al tijdens mijn stationsdwalingen bij de AKO zien liggen en de achterflap sprak me aan.

Dit verhaal gaat over de jonge Jerry, die samen met zijn broer bij zijn moeder woont en daar erg gelukkig is. Tot zijn moeder ziek wordt en niet meer voor haar zoons kan zorgen. Jerry moet noodgedwongen bij zijn vader gaan wonen, die hem kleineert en mishandelt. Wat volgt is een lange weg langs pleeggezinnen, tehuizen en internaten. Uiteindelijk raakt hij zelfs verstrikt in een wereld van drugs en geweld, en slaapt hij op straat. Dan ontdekt hij dat zijn vader mogelijk niet zijn echte vader is, maar de inmiddels overleden steenrijke zakenman Alfred Winkler wél. Jerry zet alles op alles om via DNA-onderzoek aan te tonen dat hij zijn zoon is.

Het feit dat dit echtégebeurd is, geeft het boek al een extra dimensie. Het is niet super goed geschreven, de stijl niet heel bijzonder, gewoon rechttoe rechtaan, maar daardoor leest het wel prettig weg. Je gunt Jerry de wereld, en dan krijgt ie dat nog ook. Ik had Overnight millionaire in mum van tijd uit. Heel boeiend!

Christos Tsiolkas – Barracuda
En dan de laatste voor deze keer: Barracuda. Ook dit boek was helaas taai en het duurde even voor ik ‘m uit had. Het werd me aangeraden door een collega toen ik ‘m in de redactiekast zag liggen. Waar het begin veelbelovend was en ik vol goede moed las en las, pakte ik ‘m naar het einde toe steeds minder vaak uit mijn tas. Ik liep vast, het verhaal werd warrig en ik kreeg steeds minder sympathie voor de hoofdpersoon.

Daniel Kelly, bijnaam Barracuda, is een getalenteerde Australische zwemmer die in zijn jeugd maar één doel heeft: zijn land vertegenwoordigen op de Olympische Spelen van Sydney. Via een beurs heeft hij een plek op een prestigieuze school bemachtigd waar de rijkeluiskinderen hem niet mogen. Hij vindt zichzelf echter de beste, de snelste en de sterkste en leeft alleen voor zijn ultieme doel. Een ander scenario dan dat van ongekend succes komt geen moment in hem op. Als hij ondanks zijn talent en inspanningen toch faalt, gaat alles mis en moet hij zichzelf opnieuw uitvinden.

Het taalgebruik in het boek is vrij apart: soms heel vaag en zweverig, dan weer keihard en expliciet. De schrijver switcht constant van ik- naar zij-vorm, en van heden naar verleden, waardoor ik het lastig vond te achterhalen in welk deel van Danny’s leven ik nu was beland. Het verhaal zelf is mooi, maar ik sloeg het boek uiteindelijk toch ietwat teleurgesteld dicht. Jammer!