Ik heb m’n sportschoolabonnement opgezegd. Maandenlang 56 euro per maand doneren aan meneer David Lloyd terwijl ik mezelf er gewoon niet naartoe gesleept krijg, ging in m’n hoofd zitten. Wat verschrikkelijk zonde van m’n geld was dat al die tijd. Wat kun je een bóel leuke dingen doen met dat bedrag. Hoe veel sushi had ik daar wel niet van kunnen eten?!
Ja, ik heb er een tijd lekker gesport, ik wist me met allerlei klasjes en aan de fitnessapparaten een uitstekend trouwlijf aan te meten, al zeg ik het zelf. Maar ik heb mezelf nu lang genoeg voor de gek gehouden. Mezelf lang genoeg wijsgemaakt dat dat ‘echt wel weer komt’. Dit was gewoon weggegooid geld en met het oog op ons nieuwe huis, kan ik dat veel beter besteden.
Feit is wel dat ik momenteel figuurlijk prima in m’n vel zit, maar letterlijk niet zo. Op de één of andere manier is de motivatie om te gaan sporten compleet zoek. Mijn hoofd is een groot, donker hol waar ik de lichtknop niet kan vinden. Rondje hardlopen in deze kou? Ik lig liever op de bank onder een dekentje met mijn favoriete series. Zwemmen met Pien, zoals ik me aan het begin van dit jaar had voorgenomen? Is er nog altijd niet van gekomen. Ik heb gewoon echt géén zin. En daar baal ik dan weer van.
Ik heb daarbij ook nog eens slecht gegeten de laatste tijd. Als ik sportief bezig ben, vind ik het zonde om dat teniet te doen door me vol te proppen met dingen die niet goed voor je zijn. Een handige eigenschap is dat, natuurlijk. Helaas werkt het ook andersom: als ik niet sport, ga ik óók nog eens snaaien! Zie die snoeppotten vol paaseitjes maar eens te weerstaan… Mij lukt het voor geen meter.
Onlangs deed ik een fotoshoot met topfotografe Joyce, zodat ik weer een voorraadje beeld zou hebben voor op mijn blog (zie hierboven) en social media-profielen. De foto’s zijn echt prachtig geworden, ik ben er dolblij mee. Maar ik heb er ook véél afgewezen, omdat ik gewoonweg niet blij was met wat ik zag. En dat lag niet aan Joyce, maar helemaal aan mezelf. Er moet wat gebeuren, dat is me wel duidelijk. Hopelijk heb ik dan nu eindelijk weer het licht gezien…
Foto: Joyce Bongers
Je bent goed en prachtig zoals je bent!
Liefs!
Lief, dankjewel!
He Marieke, zelf ben ik tegenwoordig helemaal verliefd op fietsen! Helaas kan ik niet meer hardlopen door hardnekkige blessures maar het fietsen geeft mij misschien wel meer voldoening. Tof is het dat je bij iedere tocht plekjes in je omgeving ontdekt waar je normaal niet eens in de buurt zou komen! Je valt er echt geen kilo’s mee af maar zelf heb ik een gruwelijke hekel aan de sportschool, voldoening in sport vind ik misschien wel “belangrijker” dan dat de kilo’s eraf vliegen, anders kun je het gewoon niet volhouden en word het “moeten” ;)
Gelukkig worden de dagen weer langer en kan er ook weer na werktijd gereden worden, kan niet wachten!
Klopt, als het straks langer licht is, helpt dat vast ook!!
Lastig is dat hé. En heel herkenbaar hoor! Morgen ga ik m’n racefiets ophalen omdat ik er een nieuwe ketting en tandwiel op heb laten zetten. Ik wil zaterdagochtend een rondje gaan doen. Nu al bezig met voorbereidende motivatie ;-)
Wauw! prachtige foto!!
Maar om weer aan het sporten te raken…. Een teamsport geeft toch een extra stok achter de deur om toch trouw heen te gaan. Ik kan volleybal aanraden, maar dat hoef ik je niet te zeggen.
Ik had hetzelfde probleem..Jare heb ik diverse sportscholen “draaiende gehouden”. Hier in Bangkok een loopband aangeschaft ….te warm om buiten te lopen;). Iedere dag 35 min wandelen in flink tempo! Heerlijk…en super goed voor mijn spieren!
Supermooie foto! Ikzelf sport 2 a 3 keer per week in de sportschool, iets dat meestal wel goed gaat maar soms heb ik er echt de energie niet voor. Dan laat ik het ook even zitten. Je lichaam gezond en strak houden kost een hoop moeite haha
Zo herkenbaar. Ik mag en kan door een blessure niet sporten op het moment en heb al veel meer paaseitjes op dan me lief is en dat terwijl ik zo goed bezig was. Het is zo’n stomme cirkel!
Zo herkenbaar! Wat mij wel helpt is dat ik me heb gerealiseerd dat het een gevecht is en zal blijven. Op mijn bruiloft was ik op mijn slankst sinds de middelbare school, want ja: stok achter de deur (zeg maar gerust flinke boomstam ). Maar ik zal altijd moeite moeten doen voor dat lijf. Soms gaat dat goed. Soms minder. Maar dat is okay. Doordat ik minder “moet” van mezelf, doe ik stom genoeg meer. Stom brein. Maar je bent dus niet alleen. Ik (en ik weet zeker miljarden met ons) zullen altijd ons best moeten doen voor dat slanke lijntje of sportieve conditie. Big hug! En ik weet dat het in jouw hoofd zit (zo werkt het bij mij nl wel, ondanks complimenten van anderen): maar je bent een prachtig mens. X
Ik heb dat ook, in de winter, blehg. Alles kan me dan gestolen worden en tegelijkertijd voel ik me er schuldig over. Hopelijk biedt de lente ook voor jou weer nieuwe energie!
Herkenbaar hoor. Ik heb soms periodes dat ik super veel motivatie heb en andere periodes waarin ik het liefst iedere dag een pot ben & jerry’s leeg eet en op de bank hang i.p.v. in de sportschool. Het komt vanzelf wel weer! ‘Gewoon’ weer beginnen helpt bij mij het meest, als ik eenmaal weer in de flow zit gaat het vanzelf. En misschien dat je ook meer zin hebt om te hardlopen in de lente?
Heel herkenbaar. Mijn hardloopmotivatie is ook best wel ver te zoeken. Ik zit ook liever lui op de bank een serie te kijken of een boek te lezen.
het is ook zonde van je centjes, en laten we eerlijk zijn meis, helemaal perfect blij zijn met je lichaam zullen we nooit zijn, je bent mooi zoals je bent ;). misschien komt straks de zin weer terug en kan ga je er gewoon weer voor :)
(en idd je kan beter lekker sushi halen dan naar de sportschool voor dat geld hihi)
Herkenbaar en ik hoop voor je dat je snel de motivatie weer vindt. Ik wil je wel zeggen dat ik je prachtig vind! Die foto hierboven.. echt WAUW!
Lief, dankjewel!