(7 weken en 5 dagen zwanger)
Wat heb ik de weken, dagen en uren afgeteld tot het zover was. Eindelijk mochten wij vanmorgen naar de verloskundige voor de eerste echo en een intakegesprek. We zouden, als alles goed zat, voor het eerst ons kindje gaan zien! Ik kan je vertellen: het was één van de mooiste momenten van mijn leven.

Om 8.30 uur waren we al aan de beurt, dus ik hoefde er gelukkig niet de hele dag op te wachten. Super zenuwachtig stapten we de praktijk binnen, in de wetenschap dat we daar (als het goed is) nog veel vaker zouden komen. De receptioniste schreef ons even snel in, waarna we een kamer binnengeleid werden waar zo’n kenmerkende ligbank in stond, mét scherm aan de muur. Aaahh!

Na wat eerste gegevens te hebben vastgelegd (datum laatste menstruatie, datum positieve test, etc.) mocht ik gaan liggen met mijn broek open. Ik had dit al zo vaak gezien, in films en bij vriendinnen, maar nu lag ik er zelf en mocht ik dit ook meemaken. Zo ongelofelijk speciaal.

De echoscopiste spoot wat koude gel op mijn buik en duwde het apparaat erop. Op het scherm voor mij konden Johan en ik meekijken met wat zij zag. Bam, daar verscheen mijn baarmoeder. Natuurlijk nog erg uitgezoomd, mijn baarmoeder is nog super klein, dus in eerste instantie was er weinig te zien. Gelukkig zoomde ze al snel in en bevestigde ze mijn zwangerschap: “Ja hoor, daar zit ie! En dat kleine witte knipperende puntje is het hartje.” Ennn daar kwamen de tranen… Wát een opluchting!

Vervolgens keek ze verder en legde ze het een en ander uit. “Hij zit er in z’n eentje!” Ook best fijn om te horen, want zoals wij er nu over denken, willen wij maar één kindje. “Dit is het hoofdje en dit is het lijfje”, zei ze over de ‘vlek’ die onze baby nu nog is. “Hij zit op z’n kop in je buik.” (Baby Van Boven zit ondersteboven, hihi” Kleine inside joke.) Ze maakte wat foto’s die we mee konden nemen naar huis en besloot haar verhaal met: “Goede start meid!” Nou, een betere conclusie kun je natuurlijk niet krijgen.

Erna volgde bij een andere collega een uitgebreid intakegesprek, waarbij we (net als in het ziekenhuis) een boel vragen moesten beantwoorden over onze achtergrond, familie en gezondheid. Ook werd mijn bloeddruk opgemeten en tot mijn grote (onaangename) verrassing moest ik ook bloedprikken. Aangezien ik daar niet héél dol op ben, schoot ik lichtelijk in de stress, en helemáál toen ze wel vier buisjes pakte.

Het prikken zelf duurde me allemaal veel te lang. Toen ik eindelijk klaar was en weer naast Johan mocht gaan zitten, werd ik even helemaal niet lekker. Ik kreeg een enorme zweet- en misselijkheidsaanval en wist niet waar ik het zoeken moest. Ik zat al om me heen te kijken of er een prullenbak stond waar ik eventueel in zou kunnen spugen… My God. Na 10 minuten en een glaasje koud water ging het gelukkig wel weer en kwam ik bij. Pfff. Hopelijk hoef ik dat niet al te vaak meer te doen!

Op 24 april mogen we terugkomen voor de 12 weken-echo, waarbij ze definitief bepalen hoe ver ik ben en wat mijn uitgerekende datum is. Bovendien wordt er dan een voorlichtingsgesprek gevoerd over de NIPT, een test die vanaf 1 april standaard wordt aangeboden aan zwangere stellen. Wij willen die in principe wel laten doen, wij willen zo veel mogelijk weten over de gezondheid van ons kindje.

Bij 16 weken staat er een (optionele) geslachtsbepalende echo op de planning. Ook die laten we doen, want we willen graag weten of we een jongen of meisje verwachten. Spannend!! Voorlopig wachten we maar ongeduldig verder af en genieten we ondertussen van de eerste plaatjes van onze kruimel. Nu al verliefd!