(30 weken en 4 dagen zwanger)
Wat gaat de tijd toch langzaam als je ergens heel erg naar uitkijkt. Na de 20 weken-echo kregen wij te horen dat we pas weer bij 30 weken naar ons meisje zouden mogen kijken. Mennn, wat leek dat ver weg. Ik had tussendoor wel wat reguliere controles, maar dan werd even mijn bloeddruk gemeten, gevraagd hoe het gaat, mijn gewicht gecheckt (no comment…) en naar haar hartje geluisterd, meer niet.

Gisteren, op 29 augustus, was het dan eindelijk weer zover. Het mooie: het was ook nog eens onze trouwdag (alweer twee jaar geleden, time flies!), dus voelde het nog meer als een kadootje. Eind van de middag meldden we ons bij de verloskundigenpraktijk en mocht ik weer plaatsnemen op de ligbank.

Het verschil met tien weken geleden was duidelijk zichtbaar. Ons meisje paste nu écht niet meer met haar hele lijfje op het scherm, zo groot was ze geworden. Het blijft zo bijzonder om met eigen ogen te zien dat er een levend wezentje in mij groeit, ook al voel ik haar elke dag volop bewegen.

Tijdens deze zogeheten groeiecho werden verschillende ‘onderdelen’ van de baby opgemeten: hoofdje, buik, armpjes, beentjes… Over vier weken doen ze dat nog eens over om te zien of ze goed is gegroeid in de tussentijd. Tegen het einde van de echo kon ik het niet laten: ‘Misschien een heel gekke vraag, maar kun je zien of ze haar heeft?’ Al vanaf het begin van mijn zwangerschap roep ik dat het me zo leuk lijkt om een kind met een bos haar te hebben (I knooooow, gezondheid is het belangrijkst). ‘Eens even kijken… Ja hoor, zie je die witte piekjes? Dat zijn haartjes!’ Glunderend keek ik Johan aan… Ze heeft haar! Geweldig!

Ik ben gewoon ontzettend benieuwd hoe ons kindje eruit ziet. Ik fantaseer erop los, maar haar gezichtje krijg ik in mijn gedachten nooit helder. Dat ik nu weet dat ze haartjes heeft, maakt het plaatje alweer iets meer compleet. Nog 10 weken wachten (ongeveer), dan hebben we haar in onze armen. Oh wat is ze welkom!