(33 weken en 3 dagen zwanger)
Eigenlijk was het geen verrassing meer, want mijn lieve en licht chaotische vriendin Naomi had al verklapt dat mijn babyshower op 9 september zou plaatsvinden. We lachten erom, ik wuifde het weg en beloofde haar heel enthousiast en verrast te reageren wanneer het zover was. Alsof ik van niks wist.

En dus zat ik op zaterdag 9 september helemaal klaar. Een leuk jurkje aan, haren gewassen, make-upje op. Maar er gebeurde, tsja… helemaal niks! De uren kropen voorbij, waarin ik een paar keer aan Johan vroeg: ‘Komt er nog iets?’ Hij antwoordde dan heel geheimzinnig: ‘Misschien wel, misschien niet!’ Daar kon ik dus he-le-maal niks mee. Meneer ging de deur uit, op weg naar zijn werk, en liet mij alleen achter. Daar zat ik dan, te wachten tot ik zou worden opgehaald of mijn liefste familie en vriendinnen mij zouden overvallen.

Rond 17.00 uur gaf ik het op en appte ik Johan: ‘Even eerlijk: er komt niks meer hè? Want dan trek ik lekker m’n kloffie aan en plof ik op de bank.’ Nee, er kwam niks meer. De babyshower bleek verzet, dus had ik alsnog geen idee wanneer ik verrast zou worden! Eigenlijk wel zo leuk natuurlijk, al vond ik het stiekem een beetje irritant dat ik de hele dag had zitten wachten. Al snel verdreef ik die gedachte, want dat vond ik wat ondankbaar van mezelf. Ik mocht allang blij zijn dat er überhaupt iets georganiseerd werd voor me.

Op zondag 17 september, na een pittige lange maar gezellige zaterdag waardoor ik me enorm verheugd had op een dagje niks, stuurde Johan me ’s ochtends uit bed. ‘Ga jij maar eerst douchen’, zei ie. ‘Waarom? Ik ga lekker niksen vandaag, misschien douche ik wel helemaal niet!’ was mijn antwoord. Dat bleek niet de bedoeling. Stiekem vermoedde ik toen al wel wat natuurlijk, maar het kon ook zo zijn dat Johan mij zelf ergens mee naartoe wilde nemen.

Dat bleek niet het geval. Iets na 11.00 uur vielen twaalf dames ons huis binnen. SURPRISEEEE! Daar stonden mijn moeder, schoonzussen, nichtje en liefste vriendinnen. En ondanks dat ik een onderbuikgevoel had gehad, pinkte ik toch even een traantje weg. Wat is het toch speciaal als die moeite voor je wordt gedaan, om je te realiseren dat er mensen zijn die om je geven, die je het beste en leukste gunnen. Dat voelde ik bij mijn vrijgezellenfeest al en nu gewoon wéér. Wat een rijkdom.

We vertrokken naar Croos, een fijn tentje bij ons in de buurt, waar een lange versierde tafel voor ons klaar stond en we genoten van drankjes, sandwiches en zoetigheden. Ondertussen werd ik verwend met mooie woorden (tranen!), te gekke kadootjes en heel veel aandacht. Ik ben niet zo van de spelletjes (sorry…) en dat hadden de organisatoren gelukkig goed ingeschat. Het waren dus gewoon een paar ongedwongen, gezellige uurtjes met elkaar. Helemaal goed!

Lieve familie en vriendinnen, bedankt voor deze (toch wel) verrassing! Ik vond het fantastisch om jullie (weer) allemaal bij elkaar te hebben. Love you all!