(35 weken en 5 dagen zwanger)
Met een gek gevoel in mijn buik, voornamelijk blijdschap en opluchting maar ook nog een vleugje spanning, verliet ik vanmiddag de redactie van Veronica Magazine en Superguide. Ik ben met zwangerschapsverlof!

Vijf maanden zal ik niet op de redactie zijn. Van de overheid krijg ik zestien weken verlof, maar ik plak er zelf nog eens vijf weken vakantie aan vast. Vanaf het moment dat Johan en ik voor een kindje gingen, ben ik zuinig geweest met mijn dagen. Het duurde natuurlijk even voor het lukte, wat dan weer het voordeel had dat mijn vakantiedagen zich opstapelden. Tel daar nog een restje van een paar jaar geleden bij op en voilà… Pas op 5 maart 2018 (!) hoef ik me weer in Hoofddorp te melden.

Ik ben niet zo goed in loslaten. Ik ben een perfectionist en heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Je snapt misschien dat het daarom niet makkelijk was voor mij om al mijn taken en verantwoordelijkheden over te dragen aan iemand anders en de boel gewoon achter te laten. Ik weet het, niemand is onmisbaar, maar ik vond (vind…) het maar een gek idee dat mijn plek nu fulltime wordt ingenomen door mijn vervangster. En dat ik er vanuit moet gaan dat alles echt wel goedkomt. Ik heb simpelweg geen keus! (Wellicht maar eens goed ook…)

Gelukkig bleek de afgelopen twee weken tijdens de overdracht dat ze het allemaal super snel oppikte. Met haar eigen kennis, ervaring en frisse blik doet ze ook vast weer allemaal nieuwe inzichten op waar ik straks, wanneer ik weer terugkom, zelf weer van kan leren. Als ik het dan toch allemaal aan iemand moet toevertrouwen, dan maar aan haar! Want ze is echt een topper.

Ik kreeg tussen de middag een gezellige verzorgde lunch met zo’n twintig collega’s en werd verwend met mooie kadootjes en lieve woorden op een kaartje. Zelf nam ik taart mee; ik kon natuurlijk niet weggaan zonder iets lekkers te trakteren! Rond 15.00 uur had ik alles wel overgedragen, uitgezocht en opgeruimd. Ik maakte een rondje over de afdeling om alle collega’s gedag te zeggen en pakte mijn tas. Slik, het was nu echt tijd om te gaan… ‘Tot volgend jaar!’ zwaaide ik iedereen uit.

Tijdens de terugreis in de trein voelde ik me heel gek. Ik besefte nog niet dat ik écht een heel lange tijd niet op de redactie zal zijn. Eenmaal thuis plofte ik op de bank, slingerde ik Fuller House aan op Netflix en werd ik ineens overvallen door een onwijze moeheid. Alsof mijn lichaam snapte: het mag nu. Het eerste kleine tukje is dan ook al gedaan, haha!

Ik denk dat ik me maandag, als ik mijn wekker niet hoef te zetten, pas realiseer dat mijn verlof is begonnen. Dat ik niks hoef, maar alles mag. Dat het nu echt aftellen is tot ons meisje zich aandient. Ik heb een deal met haar gesloten dat ze nog minstens twee weken blijft zitten, dus ik hoop maar dat ze zich daaraan houdt… ;)