Duizenden, tienduizenden of misschien wel honderdduizenden blogs en artikelen worden er sinds een paar maanden aan gewijd. Er is en wordt al zo veel over het coronavirus gezegd. Ik heb er uiteraard helemaal niets nieuws over te melden, maar toch voel ik enorm de behoefte om op mijn kleine blogje, mijn nietige plekje op het grote internet, ook even mijn gedachten te ordenen.

Ik moet het van me afschrijven, wat er allemaal gebeurt momenteel, wat ik daarvan vind en hoe ik me daarbij voel. Al is het maar voor later, als alles hopelijk achter de rug is. Dat ik over een paar jaar door mijn blogarchief blader en denk: oh jaaa, wat een bizárre tijd was dat! Ik begin maar gewoon met tikken, een heel helder verhaal zal het niet worden, maar dan ben ik het in ieder geval even kwijt.

Keiharde realiteit
Elke dag groeit mijn angst een beetje door alle vreselijke berichten. Was ik in het begin nog redelijk positief, kun je er natuurlijk allang niet meer omheen dat we met een grote wereldramp te maken hebben. Vooral de beelden uit de Italiaanse ziekenhuizen hebben afgelopen week enorme indruk op mij gemaakt. Om een verpleegster met tranen in haar ogen te horen zeggen dat er in haar ziekenhuis nog niemand is genezen en dat er continu maar mensen doodgaan, helemaal alleen, breekt mijn hart. Het maakt me misselijk als ik zieke mensen op de intensive care zie liggen, op hun buik, in slaap gehouden. Het lijkt een slechte serie, maar het is de keiharde realiteit. En dat begin ik meer en meer te beseffen.

Andere koek
Eerst was ik totaal niet bang om ziek te worden. Ik ben gezond; áls ik het virus zou krijgen, zou het een kwestie zijn van uitzieken. Zo dacht ik. Dat dat nogal naïef van mij was, blijkt uit recente verhalen van jonge mensen die écht doodziek thuis of in het ziekenhuis liggen. Klachten als ‘grote ademhalingsproblemen’ en ‘enorme druk op de borst’ klinken verschrikkelijk eng. Da’s wel even andere koek dan ‘wat koorts en een beetje hoesten’.

Het komt nu allemaal zo dichtbij. Ik ben bang voor mijn kleine meisje, bang dat Johan het krijgt, bang voor mijn (schoon)ouders en broertje. Bang voor berichten dat ‘héél veel Nederlanders besmet zullen raken’. Bang dat de zorg het niet meer aankan. Het thuiswerken met kind is pittig. Binnen komen de muren op haar af; ze wordt opstandig, hyperactief en is niet moe genoeg om ‘s middags te gaan slapen. Wat mag nog wel en wat echt niet meer? Kun je nog naar buiten, wat is wel of niet verstandig? Een loopje naar de Albert Heijn voelt al beladen.

Emetofobie speelt op
Ik word wakker met hoofdpijn en denk gelijk het ergste. En die droge keel, het zal toch niet? Mijn emetofobie speelt enorm op. Ik ben normaal al heel wantrouwig bij elk kuchje, kreuntje en zuchtje van de mensen om mij heen. Nu ben ik echter extreem alert: wat als bij corona ook overgeven hoort? Het ging de laatste tijd echt heel erg goed, ik hield me er niet meer dagelijks mee bezig. Maar als er (buik)griep heerst, leef ik met mijn angst in een kleine hel. Dus ja, nu ook. Het kost me bakken energie.

Ik vind het verschrikkelijk dat er nog grote groepen mensen zijn die de maatregelen aan hun laars lappen. Die het allemaal niet zo nauw nemen, die vinden dat ‘we ons niet zo moeten aanstellen’. Zo lukt dat hele ‘flatten the curve’-plan dus voor geen meter hè? Ik ben boos omdat de fantastische, hard werkende mensen in de zorg, supermarkten, bij de politie, leraren, kinderopvang-medewerkers en bezorgers na hun dienst lege winkels aantreffen en niet eens meer fatsoenlijk boodschappen kunnen doen.

Positieve noot
Enfin, ik kan zo nog wel even doorgaan, maar daar wordt niemand blij van. Daarom lijkt het me goed om deze blog af te sluiten met wat positieve dingen die ik zie gebeuren.

Allereerst natuurlijk het (eindelijk!) groeiende respect voor beroepsgroepen die dat zó verdienen. Zullen we ze na deze ellende dan ook flink wat loonsverhoging geven, nu blijkt dat zij degenen zijn waar ons land op leunt in tijden van crisis?

Daarnaast geniet ik oprecht van de mooie initiatieven die overal ontstaan om elkaar te helpen. De saamhorigheid is echt heel mooi. Hulplijnen voor buurtbewoners, het steunen van lokale ondernemers die het zwaar hebben, het gezamenlijk klappen voor iedereen die momenteel kei- en keihard werkt om ons land te redden of enigszins normaal te laten doordraaien. Eén buurman voelde dat in onze straat haarfijn aan tijdens het #applausvoordezorg en gooide zijn raam open voor Lee Towers: You’ll Never Walk Alone.

En zo is het.