Ik zou weer kunnen schrijven over hoe beu ik het wel niet ben allemaal. Hoe beperkt het leven is en vooral het feit dat er nog geen einde in zicht is. Hoe we ons week na week maar weer schikken naar de maatregelen van het kabinet, in de hoop dat dat iets doet. Dat het nut heeft.
Maar ik kan ook eens een stukje schrijven over groei, in zowel de letterlijke als figuurlijke zin van het woord. Want al dat thuiszitten heeft wel minstens één geweldig voordeel: we kunnen Mila dag in, dag uit zien groeien.
Het feit dat we nu zo veel tijd met haar kunnen doorbrengen is hartstikke bijzonder. Normaal gaat ze twee dagen per week naar de kinderopvang en heb ik twee mamadagen waarop ik met haar thuis ben. Johan heeft op zijn beurt één papadag. Ondanks dat we thuis natuurlijk wel aan het werk moeten, is het aantal uren quality time met z’n drietjes nu flink opgekrikt!
Zo staan we ’s ochtends later en veel rustiger dan normaal op. Zonder gehaast om snel-snel-snel te ontbijten, aan te kleden en naar opvang en werk te moeten. We lunchen samen, komen gedurende de werkdag wat kusjes en knuffels halen en zijn eerder klaar om aan de avond te beginnen (niet terugfietsen van werk en ophalen van het kdv), waardoor die langer duurt.
Doordat we veel meer bij elkaar zijn, kunnen we Mila’s ontwikkeling op de voet volgen en dat voelt heel speciaal. Haar taalontwikkeling gaat razendsnel, ze kan zich heel goed uitdrukken en haar woordenschat is (vinden wij) echt groot voor een kindje van bijna 2,5 jaar. We zien dat ze een blij en gelukkig meisje is; ze lacht veel, straalt en geniet van ons gezelschap. Ze leert steeds meer over cijfers en letters, maakt puzzels als de beste en crosst door de buurt op haar loopfietsje tijdens een rondje langs de speeltuinen. (Kleine kanttekening: natuurlijk blijft het ook een echte peuter met hier en daar een opstandige peuterbui, maar oké…)
Hoewel ze zo nu en dan echt wel vraagt naar de opvang en nog even hardop voor zichzelf herhaalt dat de kinderboerderij nu dicht is, net als de dierentuin, het zwembad en de ballenbak, lijkt ze prima te gedijen met al die aandacht van papa en mama. Ik vind het ook heerlijk om die twee continu om me heen te hebben, het is oprecht zo ontzettend fijn!
Maar wat zou het toch fijn zijn als de opa’s, oma’s, ooms, tantes en lieve vrienden daar ook weer van mee konden genieten… Want ja, die missen we echt enorm.
Elk (mega) nadeel heeft ook zo z’n voordelen. Zo fijn voor jullie, en zo goed voor Mila’s ontwikkeling! En ook fijn dat ze nog te jong is om echt te snappen waarom de situatie nu is zoals ‘ie is..
Geniet er maar lekker van, in de wetenschap dat het straks toch ook echt weer voorbij is!
Ik vind het eigenlijk best schokkend dat mensen ‘het beu’ kunnen zijn. Hier sterven de mensen met bosjes … Vandaag stonden in onze krant 10 overleden mensen in twee weken tijd. In ons kleine dorpje. En er zijn zovele mensen ziek.
Ja, ik ben het ook beu. Al die doden, al die mensen die ik ken. En ook alle maatregelen. Maar het is nodig. En ik denk dan toch ook vooral aan mijn schoonvader die als jonge jongen de oorlog meemaakte en ondergedoken heeft gezeten. Dat zet alles in perspectief. Ja het is klote nu en ja het is aanpassen. Maar het staat in geen enkele verhouding tot wat hij ruim 75 jaar geleden heeft meegemaakt.
Wel mooi dat je ziet dat er ook heel positieve dingen zijn: zoals al die qualitytime met Mila. En die hebben we hier thuis ook.
Jammer dat je dat ‘schokkend’ vindt. Ik denk dat het heel menselijk is dat je het beu wordt als je vrijheid wekenlang wordt beperkt. Dat je je geliefden niet kunt zien. Voor sommigen is het echt wel struggelen! Maar natuurlijk snap ik dat het nodig is, dat lees je ook wel in eerdere blogs die ik hierover schreef. En natuurlijk doen we wat ons gevraagd wordt. Maar ik vind wel dat je ervan mag balen, dat doe je zelf ook schrijf je. :)
Ik kan het op ‘papier’ niet zo goed uitleggen denk ik. Ja, ik ben het ook beu. Maar ik vind iets beu zijn niet in verhouding staan tot het feit dat er ook mensen doodgaan. Dat probeer ik meer te zeggen: er zijn zoveel mensen die ‘naast het feit dat het beu zijn’ ook nog moeten dealen met het verlies van een dierbare of met een dierbare in het ziekenhuis die ze niet eens mogen bezoeken en waarvan ze waarschijnlijk, als ze komen te overlijden, niet op de gewenste manier afscheid van kunnen nemen.
Die veel rustiger start ’s ochtends lijkt me inderdaad heerlijk. Het tempo wordt door corona een stuk rustiger bij de meeste mensen.