Theo en ik zijn allebei gek op films. Thuis hebben we een hele kast vol dvd’tjes staan en de bios bezoeken we ook zo af en toe. Gisteravond, een ‘dood’normale (kijk, daar begint het al) zaterdagavond, hadden we zin om iets leuks te doen. De bios dus! Even gekeken wat er zoal draait en het werd Saw 3… Ik voelde me daar al niet lekker bij, maar deel 1 en 2 waren nog nét te doen, dus won mijn nieuwsgierigheid het van mijn zenuwen.
Ik ben sowieso al geen held. Ik hou niet van snelheden, heb hoogtevrees en bij een combinatie van beiden hou ik het al helemaal niet. Autorijden doe ik dan ook altijd keurig netjes en achtbanen mijd ik zoveel mogelijk. Enge films is ook iets waar ik simpelweg gewoon een mietje in ben. Toch ben ik dan weer eigenwijs (ook zo’n eigenschap…) en probeer ik het altijd. Meestal met spijt achteraf.
Zo ook gisteravond. Aan het verhaal van de Saw-reeks valt niets op te merken. Briljant bedacht, ijzersterk zelfs. Maar mag er nou niets aan de verbeelding worden overgelaten? Ik weet ook wel dat als iemand met een grote rechthoekige steen op zijn enkel loopt in te hakken, deze het op ’n gegeven moment begeeft en er slechts aan wat spiertjes nog aanhangt. En als ie dan later in de film op die betreffende enkel gaat staan, dat ie dan spontaan dubbelklapt. En ik kan ook wel bedenken dat als iemand met al zijn lichaamsdelen aan een pijnbank vastgeketend zit en deze wordt in werking gezet, dat dan al zijn botten spontaan breken en uit z’n lichaam komen zetten… En als iemand uit pure wanhoop zijn hand in een glas zoutzuur steekt om de sleutel van haar folterwerktuig te pakken zien te krijgen, tsja.. dat is inderdaad bepaald niet goed voor je huid.
Maar moet dat nou allemaal in vol ornaat worden getoond? Ik zal je vertellen: de makers van deze Saw 3 zijn net zo ziek in hun hoofd als John Kramer en zijn Amanda zelf. Wat mijn drie voorbeeldjes waren er ‘slechts’ drie. De hele film is doordrenkt van ziekheden en gruweldaden. Eén ding is zeker: deel 4 ga ik dus zeker NIET kijken… en al helemaal niet in de bioscoop.
Het stomme is eigenlijk dat ik de helft van de film niet eens gezien heb. Die helft zat ik namelijk tegen Theo aan gedrukt met mijn handen voor mijn ogen en m’n vingers in m’n oren. Ik kon het simpelweg niet meer aan! Het gegil van de bioscoopbezoekers en de harde geluiden die ik (helaas) nog wel hoorde, zeiden echter op zo’n moment genoeg.
Saw 3 is echt weer een kaskraker. En dan met name omdat iedereen die 1 en 2 heeft gezien, ook gewoon deel 3 weer wil aanschouwen. Voor mietjes zoals ik (als die er überhaupt zijn; gisteravond twijfelde ik daar sterk aan, aangezien ik in mijn buurt de enige was die steeds wegdook) en mensen met een zwakke maag: denk eerst twee keer na voordat je gaat. Deze Saw is echt te ziek voor woorden…
P.S.: Leuk ook zo’n vriend die de stem van John Kramer exact kan nabootsen en om de haverklap dreigend in mijn oor fluistert: ‘I want to play a game…’