De strijd tegen borstkanker

Nijmegen, juli 2007 – Terwijl wij met de hele familie in een kil, wit kamertje de wacht hielden, lag zij te vechten in haar ziekenhuisbed. Om de beurt liepen we bij haar naar binnen, om mijn oom en hun kinderen te steunen tijdens dit ongelofelijk moeilijke proces. Mijn tante -de grote zus van mijn moeder en de mama van mijn lievelingsnichtje- had de strijd tegen de ziekte met de grote K verloren, dat was duidelijk te zien. Het was de vraag hoe lang ze het nog zou kunnen rekken. Koppig en eigenwijs, dat was ze altijd al geweest. Toegeven aan die rotziekte? Aan alles was te merken dat ze dat gewoonweg vertikte. Tot ze uiteindelijk echt geen keuze meer had en haar zussen en moeder, die aan haar bed stonden, haar verzekerden dat ze mocht gaan. Het was genoeg geweest.

1 op de 8 vrouwen krijgt borstkanker. Mijn tante was die ene. Hoewel het er in eerste instantie goed uitzag, kwam het later toch terug, inclusief uitzaaiingen. En toen was er geen houden meer aan.

Het zijn schokkende cijfers die ervoor zorgen dat bijna iedereen in zijn directe omgeving te maken heeft gehad met deze rotziekte. Of dat in de toekomst zal krijgen. Een verontrustende gedachte. Daarom is het initiatief van Pink Ribbon, dat oktober jaarlijks bombardeert tot borstkankermaand, ook zo’n goede.

Gisteren werd voor de achtste keer Pink Ribbon Magazine gelanceerd. Een prachtig tijdschrift boordevol indrukwekkende verhalen, uitgegeven door Sanoma Media, in elkaar gezet door een team van toegewijde vrijwilligers. Ik was aanwezig bij de presentatie en sprak ambassadrice Quinty Trustfull, die prachtig vertelde over het verdriet dat zij door borstkanker heeft moeten doorstaan en haar manier om dit om te zetten in iets goeds. Wat een kracht.

De komende weken kleuren weer roze. Draag ook jouw steentje bij! Weten hoe? Neem een kijkje op de site van Pink Ribbon!

11 Comments

  1. sabine 27 september 2011 at 23:04

    goed geschreven weer! mooi!

  2. Anouk 27 september 2011 at 23:28

    Borstkanker, k-ziekte! Heb mijn oma eraan verloren. Om mijn steentje bij te dragen, koop ik elk jaar het magazine. En zo’n leuke armband natuurlijk ;)

  3. Rianne 28 september 2011 at 06:33

    Als ik even asociaal reclame mag maken voor een boek… In Aan mijn Jongere Ik schrijven 33 vrouwen (BN-ers) een brief met tips aan hun jongere ik. Door het kopen van dit boek steun je ook PinkRibbon en het is nog eens een mooi, inspirerend boek om te lezen :)

  4. Elise 28 september 2011 at 09:45

    Ook ik ben mijn moeder verloren aan deze rot ziekte, nu 13 jaar geleden. 2 jaar lang is zij ziek geweest, borst geamputeerd, hoop en geen hoop mer, nachten gehuild en gewaakt maar op 35 jarige leeftijd werd ik moederloos.

    Toevallig had ik het er met mijn dochter over, die kreeg een vriendin huilend aan de telefoon waar bij de vader kanker was geconstateerd en die vroeg of wij alsjeblieft voorlopig niet ziek willen worden .. ik zou het zo graag willen beloven …

    Liefs Elise

  5. Marian 28 september 2011 at 14:02

    Mooi geschreven. we denken/hopen dat het ons huisje voorbij gaat, maar voor je het weet, zit je er zelf midden in. Of het nu levensbedreigend is of niet, het is er wel ,en heeft een heleboel inpact op je leven. Ik kan er helaas over mee praten, al zal je mij er niet snel over horen, wat er aan de hand is en wat voor inpact het bestralen bij mij heeft gehad. Je ziet het niet, maar “IK”weet dat het er wel is en zal blijven. Hopen dat het niet gaat groeien dat bestralingen hun werk blijven doen. Het houdt je bovenkamertje meer bezig dan je lief is.

  6. Caithlin 28 september 2011 at 23:04

    Hartstikke belangrijk om even bij stil te staan, het komt zoveel voor! Ik ken zelf ook mensen die met borstkanker te kampen hebben gehad.

  7. Anouk 29 september 2011 at 08:22

    De strijd tegen kanker is inderdaad heel oneerlijk. Wel goed initiatief van Pink Ribbon!

  8. Lonneke 30 september 2011 at 11:16

    Mooi geschreven!!

  9. Monique 02 oktober 2011 at 20:06

    Mijn moeder heeft ook borstkanker gehad. Helaas is het nog niet lang geleden genoeg om te zeggen dat ze genezen is, maar ik hoop met heel mijn hart dat we er niet meer mee te maken krijgen. Pas als het gebeurt weet je wat het inhoudt om het van zo dichtbij mee te maken en het was een vreselijke periode.

    Ik vind de initiatieven van Pink Ribbon super en ik sta er 100% achter. Dat we deze rotziekte maar snel de kop in mogen drukken!

  10. Aleida 03 oktober 2011 at 08:30

    Mooie post. Mijn tante heeft borstkanker gehad, maar is gelukkig schoon. Toch koop ik elk jaar het magazine en de armbandjes, blijft een mooi initiatief

  11. Marike 04 oktober 2011 at 21:33

    Heel heftig.. Kanker is kud.