Ik zat vroeger op een katholieke basisschool. (Met die lievelingsleraar, remember?) Dat hield onder meer in dat we altijd uitgebreid kerst vierden, maar ook dat de school eens per jaar een dag volledig op z’n kop stond voor het carnavalsfeest. Omdat we op de Josefschool zaten, heetten alle leerlingen tijdens carnaval ‘Joseflappen’ en we hadden een heuse Prins Carnaval met zes Dansmariekes. Jullie kennen mij inmiddels een beetje, dus is het vast geen verrassing dat ik me ook een keer in zo’n geweldig pakje mocht hijsen.
Al jaren had ik uitgekeken naar het moment dat het mijn beurt was. Eerst moest er door de hele school gestemd worden op een jongen uit groep 7 of 8 als Prins der Joseflappen. Daarna mochten de meisjes uit groep 7 en 8 zich opgeven als potentiële Dansmarieke. De leraren probeerden het zo eerlijk mogelijk te doen: als je in groep 7 buiten de boot viel, was je in groep 8 de eerste. Ik had het geluk dat ik al in groep 7 mocht, ik kon echt niet langer wachten. Juf Hanneke leerde de gelukkige meisjes elk jaar een dansje. In mijn jaar zwierden we onze benen de lucht in op, jawel, Mooi man van Mannenkoor Karrespoor… *kuch*
We showden onze kunsten voor het eerst tijdens de ceremonie waarbij de Prins bekend werd gemaakt (zie foto hierboven). Ik was dolgelukkig toen bleek dat de jongen op wie ik al mijn hele basisschooltijd verliefd was mijn Prins werd (natuurlijk had ik op hem gestemd). Hij moest zijn Dansmariekes officieel inhuldigen/benoemen: we kregen een medaille opgespeld en drie prinselijke zoenen. Helaas was de desbetreffende jongen dusdanig verlegen, dat ie een paar kusjes in de lucht plantte in plaats van op mijn (onze) wangen, maar goed. Ik was allang blij.
Het carnavalsfeest een paar weken later was geweldig. Normaal deed ik elk jaar mee met de playbackshow die altijd georganiseerd werd, maar dat jaar niet; ik was immers al Dansmarieke. Dat gaf helemaal niets, dit was nog tien keer leuker! Ik voelde me de koning(in) te rijk in mijn rode jurkje, cape, hoge veterlaarzen en bijbehorende hoed. Die outfit was eigenlijk het hoogtepunt van het hele avontuur. Jarenlang had ik gezien hoe andere, oudere meisjes erin rond paradeerden. En nu mocht ik dat dan eindelijk zelf ook. Kijk hoe blij ik was! (Die kleine in het midden, dat ben ik.)
Hahaha! Wat leuk! Ik ben ook dansmarieke geweest, maar dan voor het hele dorp! Heb geloof ik 4 of 5 jaar op de wachtlijst gestaan om erbij te mogen, haha. Hele leuke herinneringen aan!
Ja. dat weet ik nog. Zag de foto, maar nog niet dat ie van jou was. en moest direct aan jou denken
LMFAO
Wat super schattig en leuk! Soms vind ik het best jammer dat ‘wij’ in het westen des lands geen carnaval vieren want dan had ik ook maar wat graag dans marieke willen zijn, of in mijn geval dans stacey ;)
ahw zo schattig en leuk. Je lacht ook zo blij en trots op die laatste foto :). Van die kinderdroompjes die dan uitkomen, kan je toch helemaal week van worden haha.
Ah, kijk nou! Te lief.
Oh wat leuk. Hier in het dorp ga je als jong meiske van 4 al bij de dansmariekes en doorloop je een heel scala aan kleuren (niveaus) tot je eindelijk bij de zwarte hoort. ;-)
Wat kan ik me goed voorstellen hoe graag je dat wilde. Als kind had ik dat ook helemaal geweldig gevonden denk ik.
O, wat leuk, je was inderdaad superblij!!! xxx mama
Geweldig! Hoewel ik in Brabant woon ken ik hele dansmarieke gebeuren helemaal niet. Carnaval wel, de raad van elkf ook, maar dasmariekes.. nope.
Je zag er in ieder geval enig uit!
Prachtige herinneringen, mooi omschreven. Doet mij ook terug denken aan soortgelijke avonturen van vroeger, leuk!!
Geweldig!
Haha zo grappig! Ik hield me daar altijd zo ver mogelijk vandaan: van zowel de carnavalsactiviteiten als uberhaupt al de aandacht opzich!