Een tijdje geleden schreef ik een voor mijn doen zeer openhartige blog over mijn extreme angst voor overgeven: emetofobie. Ik kreeg veel reacties; lezers herkenden mijn problemen, staken mij een hart onder mijn riem en/of deelden tips en ervaringen. Wat was ik daar blij mee! Ik ben niet de enige met deze angst en ik stel me écht niet aan.
Het delen ervan hielp al enorm, er viel een soort last van m’n schouders. Die angst is er, het bestaat, het heeft een naam. Daar moest ik toch mee kunnen leren leven? Want therapie, tsja, dat leek me mede door al die verhalen die ik las toch net een stap te ver. Dat had ik toch helemaal niet nodig?
Eigenlijk was het antwoord op die vraag: ‘Jawel.’ Maar dat stopte ik diep weg, want therapie is eng. Praten over mijn probleem niet (meer), dat durf ik wel, ik schaam me niet langer. Maar die confrontatietherapie zag ik écht niet zitten. Beelden bekijken van mensen die overgeven? NO F*CKING WAY!
Helaas is mijn emetofobie de laatste paar maanden erger geworden. Ik moet bijna huilen als ik een overvolle trein in moet, wat natuurlijk nogal vaak voorkomt. Ik draag altijd een plastic tasje, kauwgom en flesje water bij me, voor het geval dat ik moet overgeven… je weet maar nooit! (Dat dat al ruim vijf jaar niet meer is gebeurd, snapt mijn brein niet.) Laatst ben ik zelfs na een kwartier een bomvolle bioscoopzaal uitgelopen. Mijn eten lag wat zwaar op de maag en daar gingen mijn gedachten: wat als ik nu misselijk word? Dan kan ik niet weg! Ik kreeg het Spaans benauwd van al die mensen om me heen. En dan word ik dus júist misselijk.
Toen ik buiten stond en ik met tranen in mijn ogen Johan belde dat ik zo opzag tegen de reis naar huis van Amsterdam naar Rotterdam, wist ik: het gaat zo niet langer. Ik moet er vanaf, voordat het écht mijn leven gaat beheersen.
Ik won informatie in bij een GZ-psychologe in onze familie, die me nogmaals uitlegde hoe de therapie in zijn werk gaat. Dat het écht in heel kleine stapjes gaat, alleen als ík eraan toe ben. Ze raadde me IPZO aan, een gespecialiseerd angst- en traumabehandelcentrum dat ook een vestiging in Rotterdam heeft. Ik las hun website, haalde een verwijsbriefje bij de huisarts (die gelukkig erg begripvol was) en meldde me aan.
En nu sta ik op de wachtlijst. Want helaas duurt het nog zo’n drie maanden tot ik opgeroepen word voor een intakegesprek. Maar dat geeft niet, dan kan ik mooi even aan het idee wennen. Ik ga in therapie. En daar ben ik super trots op.
Foto: Mariet Mons
Super knap van je!
Heel knap van je Marieke! You go girl!
Nou goed hoor! Kan me voorstellen dat het een moeilijke beslissing was! Heel veel succes!
Héél goed van je, kan alleen maar beter worden xx
Respect en beterschap de komende tijd
Heel goed van je Marieke. Ik hoop voor je dat de therapie gaat werken, maar….de eerste stap is al de beste!
Goed zo schat!
Goed zeg! De eerste stap is gezet .
Klasse babe!
Heel knap van je!
Goed om te lezen dat je de stap hebt gezet! Super!!! Nog een keer heeel veel succes, je kan het!
Dankjewel Hanneke! Ook voor je uitgebreide uitleg! Heel fijn!
Trots op jou! Dikke kus xxx
Wat goed van je, Marieke!!
Ik heb jaren geleden een meisje behandeld dat een extreme fobie had voor papieren hoedjes. Geen grap, die dingen die je met vouwblaadjes kunt vouwen in de vorm van een bootje. Het idee dat ze deze ergens tegen kon komen, maakte haar hysterisch. Geen idee waar ik met dit verhaal naartoe wil, maar ik wil aangeven dat iedereen zijn angsten heeft en als jij de kans ziet om iets aan te kunnen doen, vind ik dat een supergoede en moedige stap. You go!
Goed besluit en daarmee meteen de eerste stap al genomen. Succes!
Toppertje, dat is een hele grote, maar moeilijke stap, maar oh zo knap, dat je dit gedaan hebt. Het komt helemaal goed. Go Girl. Xxx
Oh wat heftig lijkt me dat zeg, maar wat super goed dat je in therapie gaat :)
Knap van je! Dit gaat je lukken.
Ga er voor Marieke, komt vast goed.
Oh lieve Marieke, ik heb je vorige artikel helemaal gemist, maar ik wil tóch nog even antwoorden. Waarom? Omdat ik je kan verzekeren dat het mogelijk is hier he-le-maal vanaf te komen. Ik heb het zelf meegemaakt!
Ergens rond mijn 12e ontwikkelde ik deze angst en hier heb ik zeker tot mijn 16e mee rondgelopen. Natuurlijk was ik nog jong, maar zoals jij het omschrijft beleefde ik het ook, zelfs nog op latere leeftijd, en dat leek alleen maar erger te worden. In ruimtes met veel mensen kreeg ik het Spaans benauwd, kon ineens het idee hebben dat ik ´misselijk´ was en dus z.s.m. naar huis moest, waarna bij thuiskomst vervolgens niets meer aan de hand was. Ik vermeed bepaalde gelegenheden waar de kans groter was dat ik zelf zou moeten overgeven of iemand zou zien overgeven. Het had eerlijk waar een enorme invloed op me.
Tot die dag dat ik na járen zonder overgeven een heftige buikgriep kreeg. Ik werd verschrikkelijk ´naar´, de angst om over te geven nam enorm toe (ik herinner me die dag nog zo goed!), maar op een gegeven moment moest het er toch echt uit. Toen het er éénmaal opzat was ik zó opgelucht en tot mijn verbazing bleek het alles behalve ´eng´ of ´verschrikkelijk´ te zijn. Ik had mezelf een soort horror-scenario opgezet, maar toen het er eenmaal op aankwam viel het zó dubbel en dwars mee. Vanaf die dag ging het snel en voor ik het wist was ik er helemaal vanaf. Het doet me nu niets meer, maar dan ook echt niet.
Dus, lieve Marieke, don´t worry! Komt helemaal goed. En daarbij kan therapie juist een hele mooie rol spelen. Dat is namelijk ook een manier van confrontatie, net zoals het bij mij was.
You got this girl!
Leven met en stoornis is niet makkelijk, maar het lijkt mij nog moeilijker om de stap te nemen om er vanaf te komen. Knap van je dat je het gaat aanpakken..
Wat goed en wat knap dat je de stap hebt genomen en dit gaat doen. En wat stoer van je om dit te delen! Zet hem op Marieke, you can do it!
Wat ontzettend goed dat je deze stap neemt. Therapie lijkt heel eng, maar je doet het om zelf beter te worden!
Goed van je! Heel erg veel succes. :-)
Goed van je. Als het zo’n impact gaat hebben op je leven dan moet je er echt iets mee doen. En dat doe jij. Vanaf nu kan het alleen nog maar beter worden…
Wat moedig Marieke, nogmaals heel veel succes gewenst!
Ik had je vorige blog niet gelezen, maar wat naar… Nou ben ik ook best bang geweest om over te geven tot mijn zwangerschap, maar niet zo serieus als jou. En nu heb ik er eigenlijk amper meer last van. En dat gun ik jou ook! Ik hoop dat de therapie jou daarbij zal helpen. En niets mis met stapje voor stapje grenzen opzoeken.
Heel goed van je! De eerste stap is weer gezet.
Heel goed van je om deze stap te zetten. Succes!
You go girl!
Super goed van je
heel goed van je dat je stap hebt gezet, je kan er alleen maar positiever uit komen meis ;)
Heel goed en waanzinnig dapper dat je deze stap hebt genomen. Wat je zegt, je wil niet dat het je leven volledig gaat beheersen. Terwijl je tegelijkertijd al realiseert dat dat eigenlijk al aan de gang is. Dus echt top dat je er voor gaat. Met kleine stapjes en dat is prima. Je draagt het al jaren mee. De fobie hoeft dan ook echt niet in een maand opgelost te zijn!
Therapie is een beauty behandeling voor je brein. Heel verfrissend. Good luck.
Wat goed van je om die stap te zetten, die eerste drempel is genomen en je kan er alleen maar sterker uit komen!
Knap dat je deze stap hebt gezet. Ook al kan het zo niet langer, het is toch even lastig om er echt voor te gaan. Ik ben trots op je!
Hee Marieke, ik herinner me die blog nog goed! Vond hem toen al indrukwekkend. Knap dat je deze stap hebt genomen, want iets is pas echt een fobie, als het zo je leven beheerst, en dat doet het zo te horen. Het gaat vast wat tranen opleveren, zal vast niet altijd makkelijk zijn… Maar je hebt deze stap al gezet, je kunt echt een stuk veranderen! Misschien verandert niet alles (want zeg nou zelf, wie vindt het nu echt fijn om zoiets te bekijken?) – maar wel tot zo’n niveau dat je er veel fijner mee kunt leven. En dat verdien je.
Veel succes!
Goed dat je deze stap zet. En ga je niet schamen dat je in therapie bent. Is nergens voor nodig ;) respect!
Hé mooie Marieke, ik ben eigenlijk al een tijdje niet meer actief je blog aan het lezen maar lees net over je 4e therapiesessie en ben de rest ook maar gaan lezen. Wat dapper en krachtig en fijn dat je ook deze kant van jezelf deelt met je lezers. Zullen veel mensen wat aan hebben en jij wellicht zelf ook.
Thanks for sharing! Veel liefs, Naomi