(40 weken zwanger)
4 november 2017 – Die datum staat sinds de positieve test rood omcirkeld in mijn agenda én in mijn hoofd. Het is de datum waar we al die maanden naartoe leefden, het was ons richtpunt. Dan zou ons meisje zich aandienen! Vandaag is het zover en gebeurt er eigenlijk gewoon helemaal niks. Nada. En dat is toch een beetje een anticlimax.
Natuurlijk weet je wel dat die uitgerekende datum een richtlijn is, dat het niet heel vaak gebeurt dat baby’s zich precies op die dag laten zien. Maar in de loop van de zwangerschap komt die datum zó vaak voorbij, je stemt er best veel op af. Het wordt een soort houvast. Hoe dichter je ‘m nadert, hoe vaker je ook vragen krijgt: ‘Gebeurt er al iets?’ Of: ‘Is het nog rustig bij je?’ En als ik iets later terug-app dan normaal, wordt er gelijk gedacht dat de bevalling is begonnen.
Ik las een treffend artikel op Babybytes.nl over 20 dingen die je aan het einde van je zwangerschap niet meer kunt hóren! En herkende er veel in… (Lezen met een knipoog! Want ik vind alle interesse echt wel heel lief.) ;)
Ik heb de bevalling altijd een heel spannend iets gevonden. Nog steeds vind ik het eng dat ik dat moet gaan doen. Wat staat me te wachten? Qua pijn, en mogelijke bijwerkingen van eventuele pijnbestrijding (misselijkheid…)? Hoe kom ik eruit; zal ik erg in de kreukels liggen? Ik kan me daar enorm druk om maken. Ik had dan ook niet gedacht dat het moment zou komen dat mijn ongeduld sterker zou zijn dan de angst. Dat ik ervan baal dat het nog niet is begonnen, dat ik ons baby’tje nog niet in mijn armen heb. Maar het is wel zo: ik ben zó nieuwsgierig naar haar! Iedereen in mijn omgeving en in mijn social-timelines bevalt maar. Wanneer mag ik ook?
Ondertussen zit er niets anders op dan maar gewoon af te wachten. Ons meisje komt wanneer ze daar zin in heeft. Het rommelt al zo’n 1,5 week – ik heb steken en krampjes genoeg. Maar tot nu toe zet het allemaal nog niet door.
Komende dinsdag heb ik weer een afspraak bij de verloskundige. Als ik die haal, gaat ze checken of ik misschien al een beetje ontsluiting heb en zo ja, of ze me kan strippen. Vaak komt de bevalling dan binnen 24 uur wel op gang. Zo niet, gaan we daarna kijken hoe lang we nog willen doorlopen en kunnen we het hebben over een eventuele inleiding. Het liefst wil ik dat niet; zolang ik me nog goed voel en zij daarbinnen nog lekker zit, wek ik het liever niet kunstmatig op. Dat wij ongeduldig zijn, is natuurlijk geen reden om ons kind er met geweld uit te jagen. Maar nog twee weken moeten wachten…? Please not. Dus ik hoop gewoon hard dat ze het binnenkort zelf zat is en besluit dat we lang genoeg hebben gewacht.
Kom maar meisje!
Spannend, wachten duurt in deze situatie dubbel zo lang, weet ik uit ervaring. Je ziet er overigens stralend uit!
Spannend, spannend, spannend! Ik heb hier geen ervaring mee. Bij mij kwamen beide kids exact 3 weken te vroeg. Als voordeel natuurlijk dat je de zware aller laatste loodjes niet hebt meegemaakt. Maar aan de andere kant, zat ik beide keren maar 1 week in mijn verlof. Dus daar heb ik dan weer weinig van meegemaakt. Maar het belangrijkste is dat ze allebei gezond zijn (en erg lief).
Oh dat lijkt me ook zo lastig want je kijkt er zoo naar uit. Mijn voorkeur zou inleiden ook niet hebben, de beste manier is toch als ze zichzelf aandient. Succes met de laatste loodjes, ik wacht met spanning af op je berichtje dat ze geboren is hihi
Good luck Marieke! Ik heb je zwangerschapsblogjes met plezier gevolgd en wens jullie straks een hele fijne kraamtijd. Zorg je voor genoeg rust voor jezelf en je man? Dat kan best lastig zijn zie ik soms, met alle visite die per se je kindje wil komen bewonderen…
Hoe dan ook, eerst succes met het ongeduld ;) en strakjes de bevalling!
Succes met de laatste loodjes, het laatste stuk van je zwangerschap duurt gewoon laaaaaaaaaang. Hopelijk kun je nog lekker ontspannen en slapen voor ze er is. En don’t worry about die bevalling: ja het is geen kattenpis en het doet zeer, maar het is écht geen onmogelijke klus en boven alles echt een unieke, emotionele en zeer bijzondere ervaring :) You can do it!
wat kan je dan toeleven naar die datum hè? Ik hoop voor je dat ze spontaan komt want inleiden is geen pretje, dat is duidelijk niet natuurlijk kan ik uit ervaring zeggen (met 42 wk en 1 dag bij mijn eerste het geval). Had toen ook al vanalles geprobeerd om het te laten beginnen maar niks mocht baten. Het gaat zoals het gaat en volgens mij komt elk kindje er uiteindelijk echt vanzelf uit (want die moet immers t stofje gaan afgeven).
Succes de komende wacht uren/dagen!!
Enige wat je bij de bevalling nog rest is kalm blijven in je hoofd en dan is dat ook prima te doen. Zet m op!!
11 november…. Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat!
ik duim nog steeds hier! <3