‘Ik spreek jou later nog wel’, ‘Geniet nog maar even van de rust!’ en ‘Je zult zien dat…’ Zomaar een greep uit de opmerkingen die ik tegen het einde van mijn zwangerschap niet meer kon hóren.
Alsof alle moeders samen een clubje vormden waar ik nog niet bij mocht. Pas als ik gebaard had, zou ik recht van spreken hebben. Tot die tijd werden alle uitspraken die ik deed en voornemens die ik had, lacherig afgedaan als naïviteit. ‘Ach, die arme meid. Die heeft nog geen idéé wat haar te wachten staat.’
In zekere zin hadden ze gelijk. Het moederschap heeft me namelijk ontzettend overvallen. Ik had inderdaad geen idee! Geen idee dat je zó ongelofelijk veel voor een mensje kunt voelen…