Vroeger heb ik jarenlang geturnd. Met wisselend succes, ik hing er altijd een beetje tussenin. Voor de amateurgroep was ik te goed, ik werd zelfs een keer clubkampioen in mijn leeftijdscategorie, maar in de selectiegroep kon ik net niet helemaal meekomen. Grootste oorzaak: ik vond bijna alles te eng.
Ik heb hoogtevrees. Dat is bij het turnen natuurlijk niet zo handig. Op de brug met ongelijke liggers was ik altijd bang dat ik eraf zou glijden en vervelend neer zou komen. Als ik op de een of andere manier van de lage naar de hoge ligger moest, ging dat altijd onnatuurlijk verkrampt en was het alleen maar nog lastiger. Van de evenwichtsbalk ben ik na een wisselsprong een keer zo hard afgegleden dat ik die pijn nu nog steeds kan oproepen en de juf weer hoor schreeuwen: “Hup, gelijk nog een keer proberen, anders durf je het straks niet meer!” Om nog maar te zwijgen over de bok, waar de springplank veel te ver vanaf stond en ik nooit uitkwam met mijn aanloop.
Ook was ik niet lenig en sterk genoeg. Het bruggetje achterover deed zeer aan m’n rug en bij een flikflak zakte ik net iets te ver door mijn armen, waardoor ie er nooit zo sierlijk uitzag als zou moeten. Wat was ik jaloers op mijn collega-turnsters die zich letterlijk in allerlei bochten konden wringen.
Toch vond ik het lange tijd leuk. De selectiegroep bestond uit superleuke meiden die echt vriendinnen waren. Samen met onze moeders gingen we shoppen voor mooie, kleurrijke turnpakjes en we deden mee aan wedstrijden. Ik wist me zelfs eens op het nippertje te kwalificeren voor het NK: tijdens een voorronde werd ik 12e terwijl de eerste 13 door gingen. Ik was trotser dan trots. Dat ik vervolgens (samen met een clubgenootje) weer ergens onderin bungelde, maakte me niks uit. Ik stond er toch maar mooi.
Uiteindelijk was ik het zat middelmatig te zijn. Ik kreeg andere interesses: de turnclub richtte een jazzballetafdeling op en dat vond ik eigenlijk veel leuker. Ook deed ik via een vriendinnetje een keer mee met een volleybaltraining, waar ik veel meer aanleg voor bleek te hebben dan voor turnen. En drie sporten kon sowieso natuurlijk niet, dus zegde ik het turnen vaarwel. Ik zat liever, lekker veilig, voor de tv. Nog steeds vind ik het een prachtige sport om naar te kijken.
Man, wat herkenbaar! Hoe ouder, hoe enger en toch door blijven gaan tot je 16e (in mijn geval). Tegenwoordig blijft het lekker bij kijken inderdaad :-)
Wat een mooie foto’s.
Leuk om te lezen!
Had bij het eind van je post wel zoiets van.. “Huh jammer, is het nu al af, hoe gaat het verder?” Haha! :)
Bij de jazzdansafdeling was je alles behalve middelmatig hoor! ;) we hebben daar mooie jaren gehad :)
Ahhh, dat is lief, dankje! ;) We hebben idd geweldige jaren gehad!
Wat superschattig! Vroeg vond ik niks eng en als ik zie hoe die ‘kleintjes’ nu turnen! Alsof het allemaal maar niks is. Ik vind nu alles eng! Toch blijf ik nog wel even doorgaan, verslavend!
O Marieke, wat een leuk stukje weer! Ik zie alles zo weer voor me. Het was wel een hele leuke, spannende tijd. En als je dan weer een medaille had, straalden we allemaal van trots. Zowel jij, als wij je vader en moeder.
Leuk om dit weer te leen. xxxxxx mama
Haha, wat super schattig! Ik heb vrij hoog geturnd, maar knieblessure deed me de das om. Keilieve foto’s!
Het was wel gezellie dat turnen hihi! Mijn probleem was de kracht die had ik totaal niet! trauma overgehouden aan de sprong, kwam er nooit goed overheen haha! Kussie
Haha wat herkenbaar! Ik heb ook jaren geturnd in de middenmoot. Regelmatig van de balk gestuiterd, ooit op het hoogste punt uit de ringen plat op m’n rug gevallen… Auch. Toch werd ik ooit derde bij de zogeheten onderlinge wedstrijden. Die prijs koester ik nog steeds ;-)
Wat een geweldige foto’s! En leuk om te lezen.
Zelf heb ik nooit geturnd, maar wel ook jaren op jazzballet gezeten. :)
oh wat leuk! dit doet me denken aan mezelf vroeger!
xx Pris
enter my giveaway and win a 75 euro voucher!
Haha jammer dat het niet iets is geworden, wel leuke foto’s! Moet gelijk terugdenken aan mijn turntijd (gewoon bij de amateurs;)
Ik turnde ook, maar was zeker niet een van de besten. Toen ik mijn arm brak bij een sprong op de mat ben ik maar gestopt ;-)
turnen is zo leuk, ik had alleen hetzelfde als jij, te goed voor de gewone en te slecht voor de selectie.. joon turnt nu ook ‘gewoon’ en vindt het super!
oh en op die bovenste foto herken ik je ook gewoon, lachen! ^^
Ik vond turnen vreselijk als kind, was een idee van mijn moeder. Na enkele lessen hebben ze me teruggegeven met de melding “dat wordt nooit wat”. Ik was dus nog minder dan middelmatig ;-)
Pap heeft me toen op paardrijles gestuurd, als ik nu soms nadenk over wat ik daar allemaal uitgevreten heb, dan krijg ik nog steeds kippenvel. Gelukkig blijkt dat dan weer iets te zijn waar ik wel in uitblink.
Ik vind je laatste foto zo schattig!