Voor ik ga bloggen over onze volgende trip, wil ik eerst het verhaal van Australié afmaken. Eind vorig jaar en begin dit jaar maakten wij onze droomreis langs de oostkustévan dit geweldige land en ik was nog niet uitverteld! Tijd voor het grote avontuur dat we beleefden op Fraser Island…
Fraser Island ligt voor de kust van Australié op zo!n drie kwartier varen met de ferry. (Ik haat boten, maar gelukkig hield de zee zich kalm.) Fraser Island heeft geen wegen, dus mag je er ook niet met gewone auto!s op. Je moet een 4×4 hebben of huren, die dus meegaat op de boot als je het eiland een bezoekje brengt. Onze auto lieten we staan in Hervey Bay, waar we sliepen, en we huurden een kleine jeep voor een dag: de Suzuki Jimmy. ‘Dat zal wel loslopen met die wegen!, hield ik mezelf voor. Ik dacht aan bospaadjes, nog wel enigszins verhard. Boy, was I wrong!
Omdat onze kleine Jimmy !s ochtends vroeg als allerlaatst de ferry op was gegaan, in het gaatje dat nog over was, moesten wij als eerst de boot weer af. Prima, hoefden we mooi op niemand te wachten. Vol goede moed reden we het eiland op.
Tot mijn grote schrik waren er dus zelfs geen bospaadjes. Het was gewoon hartstikke zacht, mul zand waar je je doorheen moest zien te worstelen. Bij het huren van de auto hadden we nog wat uitleg gekregen over bandenspanning en dergelijke, maar de beste man had ons verzekerd dat we die kennis hoogstwaarschijnlijk niet nodig zouden hebben. Colospa price Boy, was he wrong!
De paden op Fraser Island zijn super smal, zo breed als één auto. Met geen mogelijkheid kun je zomaar inhalen, alleen op de zogenaamde ‘passeerplekken!: kleine wegverbredingen die je heel af en toe tegenkomt. Bovendien was er maar één weg naar de andere kant van het eiland en daar wilde iedereenézo snel mogelijk naartoe. Daar mocht je namelijk op het strand rijden en zodra het vloed werd, kon dat niet meer.
We dachten dat het erg voorspoedig ging allemaal, Johan had er zelfs nog lol in om de Jimmy te voelen struggelen. Het zweet breekt me gewoon weer aan alle kanten uit nu ik het oprakel en hier neertik, maar we kwamen dus vast te zitten. VAST! In het mulle zand, op een lichte helling. We konden met geen mogelijkheid meer voor- of achteruit. Met een hele rij auto!s achter ons die langer en langer werd…
Wanhopig stapten we uit om het zand rond de banden weg te vegen, om ze vrij te maken zodat ze misschien weer grip zouden krijgen en we verder konden rijden. Maar nee, spinnende wielen en nog dieper wegzakken was het gevolg.
Gelukkig zijn Australiérs erg behulpzame mensen. En zagen onze volgers hoe erg wij inmiddels in paniek waren. (Tenminste, ik. Johan was alleen maar heel sjaggo. ;)) Hoe kwamen we hier in godsnaam weg? Met man en macht werd er getrokken en geduwd aan de Jimmy, en Betnovate side effects treatment thank God wist iemand hoe onze bandenspanning, die veel te hoog was voor dat zachte zand, verlaagd kon worden.
Er was echter één verschrikkelijk wijf bij, chauffeur van een bus vol toeristen, die ongelofelijk tegen ons tekeer ging. Dat het altijd hetzelfde liedje is, met die onervaren mensen, dat ze haar passagiers heel snel naar het strand moest zien te krijgen en wij voor een hoop problemen zorgden. De tranen sprongen in m!n ogen; haar uitbarsting hielp natuurlijk voor geen meter. Ze stak geen poot uit, ze liep alleen maar op ons te foeteren.
Uiteindelijk -voor mijn gevoel duurde het A?ren- lukte het om de Jimmy weer aan de praat te krijgen, aangeduwd door een stel ervaren Australische mannen. Met klotsoksels en een oververhitte motor stopten we bij de eerste de beste passeerplek, zodat de rest ons kon inhalen. Iedereen zwaaide hartelijk, behalve het zeikwijf natuurlijk. Gadver, wat had zij mijn dag verpest.
Je snapt: de rest van de dag was ik bang dat het weer zou gebeuren. Ik heb dan ook helemaal gestrest in de auto gezeten. Van het rijden op het strand heb ik amper genoten, ik wenste alleen maar dat de dag voorbij was en we weer naar het vasteland mochten. Het enige wat mij weer rustig kreeg, was Lake McKenzie: een kraakhelder (zoetwater)meer midden op het eiland. Eén woord voor: WAUW.
Lang leve de GoPro! ;)
Johan kon uiteindelijk de lol ervan inzien en vond het crossen in de Jimmy geweldig. Maar lief en begripvol als hij is, stemde hij in met mijn verzoek om toch iets eerder dan gepland terug te gaan naar Hervey Bay. Ik ben gewoon niet zo!n avonturier… Dit was genoeg voor de komende tien jaar!
Wauw, wat ontzettend gaaf! Alleen balen van dat zeikwijf en dat jullie Jimmy vast zat.
Wat een ramp dat jullie vast kwamen te zitten! En afgezeken worden helpt op zo’n moment zeker niet, nee. Zonde dat dat moest gebeuren, maar het zwemmen in dat meer moet een hoop goedgemaakt hebben. Prachtig daar!
WAT GAAF! De onderwaterfoto’s zijn trouwens echt prachtig!
Aaawh, wat zonde dat jullie daardoor eerder zijn vertrokken. En wat zuur van zo’n zeurende trien. Rijden daar viel inderdaad niet mee, heb zelf voornamelijk over het strand gecrosst en reed daarnaast in colonne dus genoeg anderen die hadden kunnen helpen. Gelukkig wel een van de mooiste plekken van het eiland gespot, heel tof die onderwaterfoto’s van jullie :)
Ik hoor Fraser Island vaak vallen, maar meestal in termen van “waanzinnig mooi” ipv “een waanzinnig avontuur”. Al maken die laatste foto’s een hoop goed. Wauw, wat een plek!
Wat een zeurpiet zeg, alsof jullie voor de grap vast stonden. Bah! Ik kan me heel goed voorstellen dat je last van stress had. Je foto’s van het strand zijn wel prachtig hoor!
Hahaha, je wist toch wel dat het een zand-eiland is he? Een soort duin, maar dan als eiland? Nouja, nu in ieder geval wel!
Wij hebben met een groep rondgereden en ik was blij toe. Het rijden daar is echt lastig en die paden daar wil je zelfs niet lopen, zo zacht als dat zand is. Jammer dat je geen andere dingen gedaan hebt, het is daar echt mooi, met prachtige punten om te zijn! Maar MacKenzie is absoluut een van de mooiste plekken van het eiland!
Haha, dat wist ik inderdaad niet, had me er meer in moeten verdiepen. ;) Had achteraf ook liever met een groep meegegaan, maar ja… Johan vond het zelf rijden zo leuk. Achteraf kunnen we er gelukkig om lachen!