Hoewel ik momenteel liever series kijk dan lees, wil ik toch mijn vier laatst gelezen boeken even kort bespreken. Dus: hier weer eens een Letterhonger-blog! Drie van de vier boeken las ik tijdens onze huwelijksreis, het was zo heerlijk om op een bedje aan het strand of zwembad de ene na de andere bladzijde te verslinden. Mochten jullie nog boekentips hebben die mijn seriehonger kunnen verslaan, let me know! ;)

Paula Hawkins – Meisje in de trein
Het meisje in de trein wordt overal aangekondigd als ‘de thriller van het jaar’. Toen ik op Schiphol stond en boeken wilde kopen voor onze honeymoon, pakte ik deze dus als eerst. Ik was nieuwsgierig geworden!

Het boek gaat over Rachel, die elke dag dezelfde trein pakt naar haar werk (herkenbaar!) en zodoende een stel dat aan het spoor woont ‘leert kennen’. Ze ziet ze zo vaak, dat ze een heel verhaal om de twee heen heeft verzonnen voor zichzelf. Een paar huizen verderop woont haar ex met zijn nieuwe vrouw, iets waar Rachel het erg moeilijk mee heeft (gehad). Op een dag ziet ze iets in de tuin van het voor haar vreemde stel en blijkt de vrouw vermist te zijn. Ze besluit zich met de zaak te bemoeien, maar of dat nou zo slim was?

Ik vond Het meisje in de trein een prima boek, maar of het de hype waard is? Neuh… Er zijn veel betere thrillers geschreven. Het verhaal is spannend, maar het komt wel traag op gang. Bovendien vind ik de drie verschillende vertelperspectieven (Rachel, de vrouw die ze vanuit de trein ziet en de nieuwe vrouw van haar ex) soms een beetje verwarrend. Kortom: lekker voor tussendoor, maar geen parel.

Jojo Moyes – De laatste liefdesbrief
Van Voor jou was ik fan, ik kan niet wachten tot de verfilming in de bios draait, dus De laatste liefdesbrief ging ook mee in de koffer naar Bali. Aan het strand las ik deze liefdesroman in één ruk uit. Jojo Moyes kan zó mooi vertellen!

De laatste liefdesbrief gaat over de jonge journaliste Ellie die tijdens het snuffelen door de archieven van de krant waar ze werkt, op een bijzonder verhaal stuit. Ze vindt een brief uit 1960 waarin een man aan zijn geliefde vraagt haar echtgenoot voor hem te verlaten. Aangezien Ellie zelf ook een ingewikkelde relatie heeft met een getrouwde man, raakt het haar en gaat ze op zoek naar het verhaal achter de brief.

Zoals ik al zei: prachtig! Heb er niet om moeten huilen, zo’n boek is het niet echt, maar je slaat het wel met een zucht van voldoening dicht. Als je van liefdesverhalen houdt, soms een beetje zoetsappig, dan moet je deze op je lijstje zetten.

Graeme Simsion – Het Rosie Effect
Het Rosie Effect is het vervolg op Het Rosie Project, het boek dat ik al fantastisch leuk vond. Het gaat wederom over de autistische Don, die inmiddels getrouwd is met zijn Rosie. Op een dag krijgt Don van zijn vrouw te horen dat ze zwanger is. Hij wordt vader! En dat veroorzaakt lichte paniek… Op zijn eigen manier probeert hij zo goed mogelijk met dit feit om te gaan en verzamelt hij alle praktische info die hij maar kan vinden. Hierbij de emoties van Rosie compleet uit het oog verliezend… Houdt hun huwelijk stand?

Het Rosie Effect is net zo lief, leuk en aandoenlijk als deel 1. Don is zijn onhandige zelf, met de beste bedoelingen die gewoon niet altijd goed uitpakken. Waardoor je weer een beetje medelijden krijgt met Rosie! De personages in het boek zijn geweldig, en ik heb een paar keer hardop gelachen. Aanradertje! Maar dus wel eerst Het Rosie Project lezen.

Thijs Römer – Weemoedt
Het schrijfdebuut van acteur Thijs Römer kwam op onze redactie binnen en ik wilde weleens weten of hij een beetje kan schrijven. Zo’n dergelijk uitstapje naar een heel andere tak van sport pakt namelijk lang niet altijd goed uit, vind ik.

Weemoedt gaat over talentmanager Job Weemoedt. Hij begeleidt de Nederlandse sterren, zorgt ervoor dat zij kunnen stralen en houdt schandalen uit de pers. Tot het moment dat hij zelf over de schreef gaat en zijn eigen wereld volledig instort, zowel privé als zakelijk. Hij trekt zich terug in Frankrijk om te overdenken wat er van hem is geworden.

Het is alweer even geleden dat ik Weemoedt uitlas en ik kan me er niet écht veel meer van herinneren. Dat zegt misschien al genoeg? Ik weet nog wel dat ik ‘m in het begin wel vermakelijk vond, maar tegen het einde steeds vaker de neiging had om ‘m weg te leggen. Mede door een vage ontmoeting met zijn Franse buurman die hij nauwelijks kan verstaan. Ook het taalgebruik sprak me niet aan, soms onnodig grof. Ik zou Weemoedt gewoon lekker overslaan. ;)