‘Staan jullie stand-by? Het zou vannacht zomaar eens kunnen gebeuren!’ Dat was de strekking van het WhatsApp-berichtje dat ik gisteravond van vriendin Pien kreeg. Als hun tweede kindje zich ’s nachts zou aankondigen, zouden Johan en ik even in hun huis bivakkeren, zodat hun zoontje Faas van 3 jaar gewoon zou kunnen doorslapen tot opa en oma hem zouden komen halen.

Met het appje in mijn achterhoofd viel ik in een onrustige, lichte slaap. Onbewust lag ik toch op HET telefoontje te wachten. Dat kwam om iets over half 4. ‘We mogen naar het ziekenhuis komen’, aldus Daan. Johan en ik schoten in onze joggingbroek, wisten nog snel even onze tanden te poetsen en haastten ons naar hun huis. Waar Pien en Daan zelf uitermate relaxt waren… ‘Het gaat wel hoor!’ lachte Pien. Wauw. Ik was meer gespannen en hyper dan zij.

Johan en ik probeerden nog wat te slapen op hun bank in de woonkamer, wat best aardig lukte. Om 6.00 uur kwamen Daan z!n ouders ons aflossen, en namen ze Faas mee naar huis. Daan hield ons ondertussen een beetje op de hoogte van de prestaties van Pien.

Eenmaal weer thuis ging ik aan het werk en was het wachten op het volgende telefoontje. Wanneer zou het kleine meisje geboren worden?! Het duurde gelukkig niet heel lang; nog die ochtend belde Daan met het grote nieuws. Daar was ze dan, lieve kleine mooie Suus! En Pien had het fantastisch gedaan.

En nu smelt ik bij elke foto die ze doorsturen, neem het geluk dat van die plaatjes af spat heel goed in me op en heb de tranen in mijn ogen staan. Het komt binnen, heel hard binnen. Dét is waarom ik ook een kindje wil. Er is niets puurders dan dit gloednieuwe, kersverse leven. Het lijkt me fantastisch om dat te mogen meemaken. We kunnen alleen maar hopen! en goed oefenen. ;) Instagram spy, How to hack messages in iphone. Purim sales How much calcium with fosamax