Na de vorige, heftige therapiesessie was ik vijf dagen van de leg. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Ik was misselijk, had knallende koppijn en nul energie. Bovendien was ik geprikkeld en snel afgeleid. Dit kon niet de bedoeling zijn! Natuurlijk wist ik dat het niet altijd gezellig zou zijn, dat de bezoekjes aan de psychologe veel van me zouden vergen, maar dit wilde ik niet.
Ik nam me voor om mijn twijfels en gevoelens met haar te delen. Om te vragen of we het íets rustiger aan zouden kunnen doen, om de stapjes iets kleiner te maken. De stap van foto’s naar filmpjes waarin iemand een kokhalsreflex voordoet, bleek gewoon een te grote.
‘Je ziet er heel gespannen uit, klopt dat?’ zei mijn psychologe afgelopen donderdag terwijl ze me haar kamer binnenliet. Ik beaamde dat en vertelde haar hoe ik me de afgelopen dagen had gevoeld. Ik had nog geen volle zin uitgesproken of ik brak al. Ik zei dat ik me zo onzeker voelde, dat ik gewoon echt niet wist hoe ik ooit van deze angst af ga komen. Dat de vorige sessie als een stap terug had gevoeld, gezien mijn reactie erop. Dat ik zo misselijk was geweest en weer zo paniekerig, zo bang om te moeten overgeven. Hoe kon dat nou ooit beter gaan?! Hoe krijg ik nou voor elkaar dat ik er niet meer zo keihard tegen vecht?
Ik werd gelukkig serieus genomen en ze begreep mijn angst goed. Ze herinnerde me eraan hoe ver ik al was gekomen: dat ik minder angstige situaties heb, en als ik ze heb, dat ik er al beter mee om kan gaan. Dat ik naar plaatjes kan kijken zonder dat ik gelijk in de stress schiet. Dat is al super knap!
Ik moet dit hele proces zien als het beklimmen van een hele hoge berg: als je beneden staat, denk je dat je die top never nooit zal halen. En als je halverwege bent, lijkt ie geen centimeter dichterbij te zijn gekomen. Maar als je dan eens naar beneden kijkt, zie je de weg die je al hebt afgelegd. Dat heb je maar mooi al voor elkaar gekregen!
Het leek mijn psychologe een goed idee om het iets rustiger aan te doen. Maar stoppen of een stapje terug doen? Dat gaat niet gebeuren! En dat wil ik ook niet. Ze zei me trots op mezelf te zijn dat ik er toch maar weer mooi zat, ondanks de nare ervaring van de vorige keer. Niemand dwingt me daar te zitten, ik doe het helemaal zelf. Ook daar mag ik trots op zijn.
En dus herhaalden we de filmpjes van vorige week. Hoewel ze nog steeds niet fijn waren om naar te kijken, trok ik ze beter. Ik raakte niet in paniek, ik had alleen zweethandjes. Ik ademde normaal, ik werd niet écht misselijk meer. Kijk, toch weer vooruitgang! Het volgende filmpje, waarin de man daadwerkelijk gaat overgeven, hebben we nog even niet gedaan. Dit was voor nu genoeg.
Ik ging er met een goed gevoel vandaan en dat was heel fijn. Zoals iemand op Twitter me een hart onder de riem stak: ‘Kleine stapjes zijn óók stapjes.’ En zo is het maar net!
Foto: Joyce Bongers
Ik bewonder je!
Je bent een toppertje!
Jij komt er echt wel.
Neem de tijd, je hebt m:)
Mooi gezegd over de stapjes en het is inderdaad zo!
Je kunt trots zijn op jezelf! Topper!!!
kom ik weer…topper!!! idd een berg beklimmen, en dat gaat rustig aan en je kan ook even terugvallen maar je hangt aan die life line en je moet die berg op om te bereiken wat je wil bereiken… en mooi gesproken over die stapjes. straks als je het hele traject hebt doorlopen en erop terug kijkt, kan je tegen jezelf zeggen, ik heb het gered de punt van de berg met ups en downs maar heb het wel geflikt :D
oke fijne dag lieffie
Honderd kleine stapjes zijn samen ook één grote stap. Je mag trots zijn op jezelf (en wat gaaf dat je ons zo mee laat lezen in je therapie-verhalen)!
Knap hoor Mariek!
Mooie uitspraak die van de kleine stapjes. Iets dat iedereen eens wat vaker zou moeten herinneren. Iedere stap is er eentje. En jij komt er wel.
Liever iets met kleine stapjes voorgoed bedwingen dan slordig werk nietwaar? ?Sterkte.
Ik weet waar je doorheen gaat.. ik heb ook dagelijks last van paniekaanvallen gehad, wat nou als ik ga overgeven of buikgriep ga krijgen? Die gedachten bezorgde me al paniek. Ik ben na een sessie regressie therapie een groot deel van de fobie kwijt.. het enige moment dat ik angst heb is op het moment dat ik heel misselijk ben (had dat vorige week Door verkeerd gevallen eten, niet hoeven @#$/%!) Of als mijn dochter ziek is.. wat mij helpt is de paniekaanvallen accepteren, ik ga na wat ik voel in mijn lichaam en laat alles toe.. De paniek zakt dan ook heel snel af. Ik weet als geen ander hoe zwaar de fobie is, maar wat ik wil zeggen.. blijf positief! Hoe moeilijk het ook is, door positief erin te staan word het dragelijk (dat is mijn ervaring).
Heel veel kracht en liefde van mij,
Priscilla
Ik vind het echt onwijs knap dat je zo hard je best doet om je angst aan te pakken, petje af hoor! Helaas is het niet altijd makkelijk, maar kijk hoe ver je al bent gekomen, soms een (voor jouw gevoel) stapje terug doen is écht geen schande. Je kan dit!
Kleine stapjes zijn zeker ook stapjes, als je dat maar kan onthouden. Ik herken het loodzware van therapie. Ik heb er ook nog vaak last van, maar het is altijd nog beter om te proberen dan om stil te staan denk ik dan maar. Heel erg veel sterkte en succes!
Wauw, wat goed dat je toch filmpjes hebt gekeken, en dus weer een stapje hebt gemaakt. Je mag met recht onwijs trots op jezelf zijn lieve Marieke! X
Ik heb respect voor, want je doet het toch maar ‘even’. Niemand dwingt je en dat maakt het allemaal extra bijzonder. Je komt er heus wel. Al duurt het nog kilometers en mijlen.. er is geen aanvangstijd waarop je verwacht wordt op je bestemming.
Via Twitter kom ik hier terecht. Hier ook een emetofoob! Heel goed dat je verder gaat :) Mijn moeder heeft vannacht paar keer overgegeven, en ik merk dat ik er ook beter mee om kan gaan door therapie. Toch blijft het wel een ding(etje)!