Het is alweer even geleden dat ik over mijn therapie schreef. Dat komt omdat het wegens vakantie een maandje stil lag én omdat ik de afgelopen sessie weer even flink moest verwerken. Want jémig, we gingen gewoon weer in volle vaart door…
Ik vond het lastig om na een maand te bepalen op welk ‘niveau’ ik zat. Zou het gelijk gebleven zijn? Zou ik een terugval hebben? Zou ik heel sterk zijn? Toen mijn psychologe vertelde wat er die dag op het programma stond, moest ik even slikken. ‘We gaan filmpjes kijken van Jackass en die zijn moeilijk’, waarschuwde ze me vooraf.
Voor wie Jackass niet kent: dat is een MTV-serie met een aantal gestoorde (ja, echt…) mensen die allerlei bizarre, gevaarlijke trucs uithalen en experimenten doen die je maar beter niet thuis kunt herhalen. Er zijn ook films van gemaakt, joepiejee…
Milk Challenge
Misschien niet moeilijk te raden, maar ik had die serie en films nog nooit echt gezien, want zoiets trekt mij totaal niet. Toen ik later aan Johan vertelde dat ik Jackass had moeten kijken, zei hij echter meteen: ‘Oh nee, toch niet de Milk Challenge?!’ Ehhh, jawel dus… Blijkbaar is die scène bekend én behoorlijk berucht.
Voor de Milk Challenge drinken drie personen allemaal een gallon (3,78541178 liter!) melk achter elkaar op. Wie dat het snelst kan, wint. Je snapt ‘m al: dat trekt je maag never nooit niet, dus gaan ze één voor één vol over hun nek. Waarna ze gewoon weer doordrinken en het tafereel zich nog zo’n drie keer herhaalt.
(Voor wie nieuwsgierig is: KLIK HIER als je durft!)
Angst
Dat is dus al een nare scène voor een normaal mens, laat staan voor iemand met emetofobie. De eerste keer dat ik ‘m zag, raakte ik dan ook vreselijk in paniek. Wie doet zoiets nou?! Ik kon gewoon niet blijven kijken en moest enorm huilen. Waarom heb ik dit?! Waarom moet ik zoiets verschrikkelijks doen om mijn angst de baas te worden?
De reden dat mijn psychologe me dit laat zien, is om duidelijk te maken dat overgeven niet eng of pijnlijk is. De Jackass-luitjes doen het zelfs lachend en zoeken het juist op. Dat wilde de man in de kokhalsvideo’s ook laten zien; overgeven deed hem weinig. Mijn angst dat ik zelf moet overgeven is gebaseerd op niets.
Uiteindelijk keek ik de Jackass-video vier (!) keer. En ja, de vierde keer ging al beter dan de eerste, ik hoefde niet meer te huilen. En ja, ik word misselijk van het kijken naar overgevende mensen, maar zodra het filmpje is afgelopen, zakt die misselijkheid direct weer. Hét bewijs dat het tussen mijn oren zat en ik niet écht misselijk was.
Moe en met een vol hoofd verliet ik de praktijk, in de wetenschap dat het weer even voor twee weken voorbij zou zijn. Met als huiswerk: probeer tijdens het tandenpoetsen je tandenborstel iets verder je keel in te steken, zodat het net niet prettig meer is… Op naar mijn eigen kokhalsreflex.
Foto: Joyce Bongers
Pfoe, heftig hoor. Maar je doet het en iedere keer ben je weer een stapje verder. Dikke respect voor jou!
Dat klinkt inderdaad als een niet-fijne scène! Maar je gaat echt goed vooruit!
Oh shit joh… zelfs zonder fobie is het smerig wat zij doen… sterkte!
He bah, wat een nare manier om van je angst te moeten afkomen. Maar er zal geen betere of andere manier zijn dan kei hard die confrontatie aan te moeten gaan zo te lezen. Dikke knuff
Wauw, wat knap dat je het filmpje vier keer hebt gezien Well done lieve Marieke! X
You go girl
wauw ik ken dat filmpje en zelfs ik word daar al niet goed van laat staan iemand zoals jij!!, maar bikkel weer he zoals ik altijd al zeg, keep going girl xxx
Ik ken het filmpje niet. Jackass natuurlijk wel. Maar ik vind de heren zo smaakloos. Geen behoefte om het te zien, al begrijp ik heel goed waarom het voor jou juist ‘leerzaam’ is. Diepe respect dat je zo goed bezig bent en al zo ver bent gekomen. Ik probeer me voor te stellen hoe zwaar het voor je is. Dan denk ik.. mega zwaar (het is tenslotte niet voor niets een echte angst voor je) en bedenk daarop dat het dan nog 10 x zo erg is dan dat ik het me überhaupt kan voorstellen. En dan zit ik vast niet in de buurt :)
Mijn blogje komt morgen ochtend online ;)