Ik wilde ze er eigenlijk niet bij betrekken. Het plan was om gewoon spontaan zwanger te raken en dan ineens, als een grote verrassing, mijn ouders te vertellen dat ze opa en oma worden. Dat dat zo gewenste kleinkind er dan eindelijk echt komt. Maar toen ik gisterochtend, met het vooruitzicht van een ziekenhuisafspraak in de middag, weer een keihard negatieve test in handen had, wilde ik gewoon maar één ding: mijn moeder bellen.

En dus vertelde ik haar het hele verhaal. Dat we al een jaar bezig zijn en het maar niet lukt. Dat het allemaal zo anders gaat als ik had gewild en gehoopt. Dat ik er zo’n moeite mee heb dat alles en iedereen om me heen maar zwanger raakt en bevalt. Dat mensen er de hele tijd naar vragen of op hinten. Dat ik er gewoon zo verdrietig van ben, elke maand. En ze begreep het. Ze was blij dat ik het haar nu toch vertelde en ze vanaf nu met ons kan meeleven. En een luisterend oor is.

Die middag moesten we ons melden in het ziekenhuis. Mijn bloeduitslag was namelijk goed, ik had geen chlamydia-antistoffen, en dus was een intake bij de gynaecoloog de volgende stap. Eentje die Johan en ik allebei best pittig vonden; zodra je dat ziekenhuis binnenwandelt, is het zo ‘echt’. Een ziekenhuis is gewoon (bijna) nooit leuk natuurlijk.

We moesten beiden een boel vragen beantwoorden over onze achtergrond en gezondheid. Toen dat allemaal in orde was, mocht ik plaatsnemen in De Stoel. Het was niet mijn eerste keer, maar het blijft toch awkward dat er iemand bij je naar binnen zit te staren.

Met een echo-apparaat werd eerst gekeken of alles er goed uitziet van binnen: baarmoeder, eierstokken en het aantal eiblaasjes. Gelukkig was dit het geval! Ik kon meekijken op de monitor en vond het eigenlijk best interessant allemaal.

Daarna kwam de eendenbek, jippie! Wat is dat toch een stom ding. Pijn doet het niet écht, maar prettig is anders. De arts maakte voor de zekerheid ook gelijk even een uitstrijkje; die had ik op m’n 30e al eens gehad (en toen was ie goed), maar dat is inmiddels alweer 3,5 jaar geleden natuurlijk. (Ouch, ik word oud.) Vervolgens ging ze ook nog even voelen, dus het onderzoek was zeg maar vrij uitgebreid.

De eerste indruk was goed, dus dat is fijn nieuws om mee te beginnen. De volgende stap is dat gecontroleerd wordt of ik wel écht eisprongen heb. Ze verwacht van wel, maar er moet het een en ander worden uitgesloten als oorzaak van het niet zwanger raken. Daarvoor moet ik op de 23e dag van mijn volgende cyclus komen bloedprikken en wordt aan de hoeveelheid van het hormoon progesteron bepaald of die eisprong er is geweest. Daarna worden die uitslag en de vervolgstappen met ons besproken tijdens een nieuwe afspraak in het ziekenhuis.

Kortom: we zijn officieel de medische molen ingestapt… En ik hoop dat we er heel snel weer uit mogen.