‘Ik hoop gewoon nog altijd dat die HSG niet nodig is en het op de natuurlijke manier lukt hoor!’ zei ik lachend, toen ik vier dagen geleden de gynaecologe een hand gaf en het ziekenhuis verliet. ‘Ik hoop met je mee!’ antwoordde ze. En verdomd…

IK BEN ZWANGER!

Gisteren was ik vrij, want ik had de hele nacht gewerkt vanwege de Oscars. Terwijl ik ’s ochtends in m’n bed lag te woelen en maar niet in slaap kwam vanwege mijn nog drukke hoofd, bedacht ik me: ik had ongesteld moeten worden, maar ik ben het niet. Zal ik…?!

Johan was allang naar zijn werk, dus ik twijfelde even. Wat als het raak is? Willen we niet liever samen testen? Toen kwam dat stomme stemmetje, veroorzaakt door 12 mislukte pogingen, om de hoek zetten: ‘Doe gewoon, dan weet je het maar. Het zal toch wel niet zo zijn.’ Ik had nog een test liggen, en bijna routinematig pieste ik op het staafje. Terwijl ik mijn handen stond te wassen en daarna mijn tanden poetste, keek ik terloops naar het resultaat. En ik schrok me de pleuris: TWEE STREEPJES!

Als een kip zonder kop liep ik door het huis, jankend en lachend tegelijk. Oh my God, ZWANGER?! Is het echt waar? Direct maakte ik foto’s van de test, voor als het streepje toch weer zou vervagen. Wat nu? Johan bellen? Neeeee, natuurlijk niet, dit is nieuws dat ik persoonlijk aan hem wilde vertellen. Hij verraste mij in Australië met het huwelijksaanzoek, nu zou ik hem verrassen met de mededeling dat we in verwachting zijn!

Na toch twee uurtjes te hebben geslapen, nam ik een douche en ging ik boodschappen doen. Onderweg passeerde ik een apotheek waar ik een nieuwe zwangerschapstest haalde; zo eentje waar in woorden ZWANGER of NIET ZWANGER op verschijnt. Misschien dat ik het dan écht zou geloven? Ik bewaarde hem voor de volgende dag omdat ik met ochtendurine wilde testen.

De hele dag was ik hyper en moest ik me inhouden om Johan niks te verklappen. Een dag heeft nog nooit zó lang geduurd, de uren krópen voorbij. Johan kwam ook nog eens later dan normaal thuis van werk, want hij moest nog iets voor een afscheid nemende stagiair in elkaar knutselen en meneer moest ook nog tanken onderweg. Aaahhh! Schiet op!

Terwijl ik stond te koken, kwam ie dan ein-de-lijk binnenlopen. Na wat koetjes en kalfjes besproken te hebben, hield ik het niet langer uit. ‘Ik heb iets voor je’, zei ik. ‘Oh, heb je een lekker toetje gekocht?’ kreeg ik als reactie. Whaha! ‘Ehh nee, ga maar even zitten.’ Toen viel het kwartje. Een grote grijns, rode blosjes en twinkelende ogen: ‘Is het echt waar? JEEEEZUS!’ De tranen stroomden inmiddels over m’n wangen en ik griste de positieve test uit m’n broekzak. ‘Yep, het is gelukt… Je wordt papa!’