(6 weken en 1 dag zwanger)
Zwanger zijn en emetofobie hebben blijkt in de praktijk net zo lastig als ik had gevreesd. Hoewel overdag nog steeds alles goed gaat, ik eet de hele dag door en warme thee kalmeert mijn maag, zit ik ’s avonds regelmatig huilend op de bank van de misselijkheid en angst. Bovendien slaap ik er slecht door en ga ik bijna elke nacht uit bed, om beneden op de bank droge crackertjes naar binnen te zitten werken. Doodmoe, bang en straalmisselijk bid ik of het alsjeblieft snel mag zakken. Gevolg: overdag ben ik kapot. Bij een baby horen gebroken nachten, maar die had ik liever nog even uitgesteld tot het kindje er ook daadwerkelijk is.
In overleg met mijn nichtje (verpleegkundige op verloskunde en dus ervaringsdeskundige) en Johan besloot ik daarom om naar de huisarts te gaan voor een kortetermijnoplossing. Ja, ik zet mijn therapie absoluut door, want ik wil van die extreme angst af, maar dat gaat me binnen nu en een paar dagen/weken niet lukken. Ik had grover geschut nodig. De drempel om te gaan was hoog, maar ook voor mijn ongeboren kindje maakte ik de afspraak. Stress is wel het laatste dat een baby kan gebruiken.
Ik had nog geen zin uitgesproken of ik brak al. Met horten en stoten legde ik mijn huisarts uit dat het echt even niet meer ging. Dat het heel dubbel voelt: zó veel zwangeren hebben het veel zwaarder dan ik, die hangen elke dag boven de pot. En ik heb nog niet één keer gespuugd! Toch kan ik niet ontkennen dat mijn angst regeert; ik kan amper van mijn zwangerschap genieten. Ik vertelde haar dat ik het met de reguliere trucjes overdag prima red, maar dat ik zó moe was van de onrustige nachten. Of ze me misschien een medicijn tegen misselijkheid voor zou willen schrijven? Gewoon om de eerste pittige weken door te komen. Wellicht dat alleen het idee dat ik die pillen in huis heb al zou helpen.
Gelukkig was ze één en al begrip. Ze drukte me op het hart om me vooral niet schuldig te voelen, naar wie dan ook. Ik ervaar het zo en dus doen we er wat aan. Na een goed gesprek kreeg ik een kuur van het medicijn emefasene voorgeschreven, dat veel gebruikt wordt door vrouwen die erg misselijk zijn tijdens hun zwangerschap. Ik mocht het zeven dagen proberen, één pil voor het slapen gaan, en daarna kijken we verder.
Ik heb er nu twee nachten op geslapen en ik moet zeggen: het scheelt een hoop. Ik heb niet meer beneden gezeten en zo goed als doorgeslapen. Ik werd nog wel even wakker en voelde me niet helemaal 100%, maar het lukte me om gewoon weer verder te tukken. Hallelujah! Indien nodig mag ik ’s ochtends nog een pil nemen, maar dat doe ik vooralsnog niet. Liever geen (extra) pillen als het niet hoeft, natuurlijk.
We zijn nu de zevende week ingegaan en ik merk dat ik erg naar die eerste echo snak. Ik wil met eigen ogen zien dat er echt iets in mijn buik zit, dat ik het écht allemaal voor het goede doel doe. Helaas moet ik nog even elf dagen wachten…