(Waarschuwing: lange blog…)
Het is dinsdagavond 14 november en we zitten lichtelijk gedesillusioneerd op de bank. We hebben die middag een gesprek bij de gynaecologe van het Sint Franciscus Gasthuis (SFG) gehad. Die was duidelijk: ze gaan me inleiden, want onze baby moet eruit, voor haar eigen bestwil. De dag ervoor had ik namelijk al 1,5 uur aan het CTG-apparaat gelegen, omdat de hartslag van ons meisje even flink op hol was geslagen tijdens de controle bij de verloskundige.
Helaas, zo kregen we te horen, heeft het SFG op korte termijn geen plek voor een inleiding en werden we naar een ander ziekenhuis gestuurd. Wat een domper: ik ben al geen held met ziekenhuizen, nu moet ik ook nog naar een plek waar ik nog nooit geweest ben. Maar goed, er zit niks anders op. Woensdagochtend om 8.30 uur zal in het Maasstad Ziekenhuis een ballonnetje in mijn baarmoeder worden geplaatst voor de eerste ontsluiting en als die zijn werk goed doet, zal ik donderdag 16 november worden ingeleid.
Het begint
Wanneer we naar bed gaan, voel ik mijn baarmoeder samentrekken. Een tikkeltje geïrriteerd ben ik, want de nacht ervoor hadden we ook al valse hoop door onregelmatige weeën die maar niet wilden doorzetten. Bovendien is de kans dat ons kindje zich alsnog, op het állerlaatste moment, zelf aandient wel héél klein, toch?! Steeds als ik bijna in slaap val, word ik bruut gewekt door pijn in mijn onderbuik die een minuutje aanhoudt. Aarghh, ik wil slapen!
Met een ‘samentrekkings-app’ op mijn telefoon hou ik toch maar bij wanneer ik iets voel. Langzaam maar zeer zeker zie ik de tijd tussen de weeën afnemen. Zou het dan toch? Van mijn gewoel en gezucht wordt ook Johan half wakker. ‘Gaat het wel?’ vraagt ie. ‘Ze komen steeds vaker’, antwoord ik. Blij maar ook gespannen kijken we elkaar aan. Het gaat gebeuren! De weeën worden duidelijk steeds pittiger, ik probeer ze zo goed en kwaad als het gaat weg te ademen. Wat ben ik blij dat ik yoga heb gedaan! Johan z’n warme handen op mijn buik helpen me ook om enigszins te ontspannen.
De verloskundige komt langs
Wanneer de weën een uur lang om de 3-5 minuten komen, bellen we de verloskundige. Om 4.15 uur ’s nachts staat ze voor de deur en checkt ze hoe het ervoor staat. Ik heb 1 cm ontsluiting, wat niet veel is, maar toch iets. ‘Nou, die inleiding kun je wel afzeggen’, horen we haar zeggen. ‘Jij gaat bevallen hoor!’ Ze biedt aan het Maasstad te bellen om onze afspraak te cancellen en zegt over een paar uur terug te komen. Wat zijn we opgelucht dat de boel niet kunstmatig hoeft worden opgewekt!
De weeën nemen intussen duidelijk in kracht toe. Mennn, dat is geen kattenpis… Om 8.15 uur is de verloskundige er weer en constateert ze dat ik op 3-4 cm zit. Genoeg om het SFG te bellen om te vragen of ze voor een natuurlijke bevalling wél plek hebben. Yes, dat is het geval! We mogen alsnog naar ons voorkeursziekenhuis en dat vind ik héél prettig.
Johan pakt de vluchtkoffer, de Maxi-Cosi en haalt de auto. Het is een kort ritje naar het ziekenhuis, maar onderweg moet ik twee weeën wegpuffen terwijl ik vastgesnoerd zit in de gordels. Auwwww… Om 9.00 uur komen we aan in het SFG en krijgen we een mooie kraamsuite toegewezen, van alle gemakken voorzien en met een prachtig uitzicht over de stad. Ik heb er weinig oog voor, want 1) het is mistig en 2) ik weet me soms even geen raad met de pijn.
Pijnbestrijding
Wanneer de verloskundige om 11.15 uur arriveert en constateert dat mijn ontsluiting op 3-4 cm is blijven hangen, ondanks de intense weeën, vraag ik om pijnbestrijding. Dit ga ik niet lang volhouden! Een ruggenprik is helaas geen optie, omdat de baby’s hartslag bij elke wee omlaag schiet en niet snel genoeg weer op orde is. Ze vinden het risico simpelweg te groot.
Dan maar het infuus met morfine-achtig spul dat ik zelf kan toedienen. Ik had gelezen en gehoord dat je daar erg misselijk van kunt worden, dus vanwege mijn emetofobie wilde ik dat eigenlijk niet. Ik wilde me niet óók nog druk hoeven maken dat ik misschien zou moeten overgeven. Er zit echter niks anders op: het is dat óf helemaal niets. De pijn is zo hevig, dat ik eieren voor mijn geld kies. Geef mij die pijnpomp maar! De verpleegkundige en de arts-assistent die de bevalling zal leiden vertellen bovendien dat zij nog nooit iemand hebben zien overgeven als gevolg van die vorm van pijnbestrijding. Áls vrouwen al moeten spugen, is het gewoon echt van de te heftige weeën.
Paniek
Mijn verloskundige is er ook nog en zij prikt mijn vliezen door. Het infuus wordt aangesloten en op het hoofdje van de baby wordt een sensor geplakt, zodat ze haar hartslag nog nauwkeuriger in de gaten kunnen houden. Dat ik aan de pijnmedicatie zit, betekent ook dat ik niet meer van mijn bed af mag komen en dat is wel een probleem. Ik vang mijn weeën namelijk het liefst staand op. Dat ik nu geen kant op kan, benauwt me ontzettend. Ik krijg de pijn gewoon niet weggeademd en raak een beetje in paniek bij elke samentrekking. Gelukkig heb ik een topteam om me heen en is vooral Johan een grote steun voor me. Hij weet me elke keer enigszins tot kalmte te manen.
Thank God komt de ontsluiting toch weer op gang. En dat is maar goed ook, want achteraf horen we dat er zelfs gesproken is over een keizersnede als het niet had doorgezet. Ons meisje is echt in distress daarbinnen! Al gauw zit ik op 6 cm en even zo vlot op 8 cm. Het pijnpompje helpt me om tussendoor op adem te komen, ik word er zelfs wat stoned van, maar de weeën zelf zijn bijna niet meer te houden. Ze gaan dwars door de medicatie heen, wat een pijn!
Bloedonderzoek
Ondertussen voert de arts-assistent drie keer een bloedonderzoek bij de baby uit (terwijl ze dus nog in me zit). Dit heet een MBO en is bedoeld om te checken of het nog wel goed met haar gaat. Ik lig met mijn benen in de beugels en mag me eigenlijk niet verroeren, maar dat gaat bijna niet. De weeënpijn is zó vreselijk naar. ‘Ik kan dit niet!’ roep ik. Ik voel me misselijk worden en ben even bang dat ik moet spugen, maar het zakt gelukkig weg zodra de wee afneemt.
Persen maar
Van het ene op andere moment, zo lijkt het, slaan de pijnen in mijn buik om in een gigantische druk op mijn ‘onderkant’. Wat is dit een vreemd gevoel! En wat moet ik hiermee?! Het voelt alsof ik onwijs moet poepen (ja, sorry…) en het niet meer kan ophouden. HELP!! ‘Nou, misschien ben je er dan al wel!’ zegt de arts-assistent. En ja, ineens zit ik op 10 cm ontsluiting en moet ik aan de bak. Dit zijn dus heuse persweeën!
Wie ooit tegen mij heeft gezegd dat je ‘opgelucht’ bent als je eindelijk mag persen, is af. Jézus, dit is een heel nieuw niveau van pijn. Kon het nog erger? Ja dus. Wat een hel! Het enige wat me houvast biedt, is dat ik er nu écht bijna ben. Ik hoef ‘alleen nog even’ deze drempel (zeg maar gerust berg…) over.
De eerste drie persweeën benut ik niet goed. Het is zo omschakelen van ‘weg-ademen’ naar persen. Vol meegaan in die pijn, er eigenlijk dwars doorheen gaan. Het gaat tegen je natuur in om, als je zo’n ongelofelijke pijn hebt, nog even een extra tandje bij te zetten. Maar het moet, zo moedigt mijn team van Johan, verpleegkundigen en de arts-assistent mij aan. Ik moet dieper gaan dan ooit!
Na elke perswee wil ik weten hoe het ervoor staat. ‘Gebeurt er wel iets?’ vraag ik wanhopig. Heeft het zin, wat ik aan het doen ben? Gelukkig antwoordt iedereen bevestigend. ‘Ik zie haar haartjes al!’ aldus Johan, die naast me staat met een grote grijns op zijn gezicht. ‘Nog even doorzetten nu!’ Bij de weeën die volgen, geef ik alles wat ik heb. Wanneer ik er bijna ben, geeft de arts-assistent aan dat ze er nu echt uit moet en dat ze daarom een knipje gaat zetten. Ook zal ze een kiwi gebruiken, een kleinere versie van de vacuümpomp, voor het laatste zetje. Ik vind het allemaal best, ik ben er zo klaar mee. Ik wil niet meer!
Daar is ze
Bij de laatste wee, om 15.54 uur na 35 minuten persen, voel ik ons kindje dan eindelijk uit me glibberen. Direct is daar die enórme opluchting. I did it, ze is er! Het zit erop! Vervolgens word ik overvallen door een golf aan emoties en ik huil. Ik heb nog nooit zo veel tegelijk gevoeld en ben gesloopt. Een bevalling vergelijkbaar met een marathon? Zeg maar gerust drie in een uur.
Ons meisje begint meteen keihard te krijsen, wat natuurlijk een goed teken is. Ze krijgt een mutsje op en wordt op mijn borst gelegd. Dit is het moment waar ik zo vaak aan gedacht heb en het is mooier dan ik ooit had kunnen bedenken. Huilend maken we kennis met onze dochter. ‘Ze is er, ze is er!’ blijven we maar herhalen. Hallo lief meisje dat al die tijd in mijn buik zat, eindelijk ontmoeten we elkaar. Wat een ongelofelijk speciaal, onbeschrijflijk gevoel.
‘En, hoe heet deze dame?’ wordt er aan ons gevraagd. ‘Mila’, antwoordt Johan. Voor het eerst spreken we in gezelschap haar naam hardop uit. De naam die we al zes jaar hadden en die we zo mooi vinden. Die hoort nu bij een prachtig baby’tje. Ons baby’tje. Ze is er.
Wordt vervolgd…
Super dapper! <3 <3 <3 You did it!
Heel mooi. Moet er toch ook even van huilen. Het is zo bijzonder. Geniet van jullie mooie meisje. We komen snel naarRotterdam om kennis met Mila te maken.
Wat mooi geschreven! Ik voel helemaal met je mee :-) Lijkt heel erg op mijn bevalling, heb ook aan het pijnpompje gezeten en uiteindelijk is Mats met de vaccuumpomp gehaald omdat het niet opschoot. Ik had ook heel erg het gevoel bij de persweeeén: jeetje, dit is helemaal niet relaxt! Ik vond het dan ook erg moeilijk om daar vol aan over te geven. Maar ze is er. Jullie knappe, lieve Mila.
Wat ontroerend beschreven Marieke! Wat een natuurgeweld zo’n bevalling.
Oh wow, wat hels, maar wat is nieuw leven toch mooi! En die eerste foto van jou met Mila, wow, krijg er tranen van in mijn ogen!
Wauw wat een verhaal meid!! En moest even hard lachen om je pers weeen hahah ja je moet poepen dat gevoel en oh men hoe lekker is dat persen dan hahah. Mooi geschreven meis xxx
Wat heb je dit mooi beschreven! Het klinkt heel heftig maar is tegelijkertijd zó mooi om te lezen.
Oohh wat prachtig geschreven en allemaal zo herkenbaar van mijn eerste bevalling. Persweeën zijn inderdaad verschrikkelijk, ik vond dat (beide keren) ook absoluut geen opluchting.
Wat beschrijf je dat eerste moment met Mila mooi! Ook dat is zo herkenbaar! Wat ben je dan trots op jezelf he!
You did it! Alles! Ondanks je angsten heb je de zwangerschap voldragen en zelf een gezonde dochter op de wereld gezet! Woohoo!!
You did it! Wat mooi om te lezen hoe je het ervaren hebt :) Wat een opluchting als het dan eenmaal achter de rug is, dat moment van ‘wauw je bent er’ en vooral ook ‘gelukkig, het is voorbij’ is zo bijzonder. En die persweeen vond ik ook echt heel intens en eng, een mentale strijd tussen de wil om de klus te klaren maar ook angst voor de pijn en de enorme kracht die er bij komt kijken. Nu heerlijk genieten van het resultaat van 9 maanden wachten, ben benieuwd hoe het je bevalt als moeder!
Joe, ik ben hier even tranen aan het wegslikken hoor! Wat een prachtig verhaal, you did it! Heel mooi dit…
Dapper hoor, zo’n verslag schrijven! Maar over een poos ben je blij dat je het hebt gedaan, het is toch nogal een ervaring! Heel goed gedaan meid!
Jeetje, wat lijkt bevallen me vreselijk eng en pijnlijk… Heb echt enorme bewondering voor elke vrouw die een kind op de wereld heeft gezet! Denk niet dat ik het zelf zou kunnen. Heel veel geluk met jullie kleine meisje, geniet ervan!
Oh dat laatste stukje als je het gevoel hebt dat je moet poepen en niet goed je pers kan uitvoeren omdat je nog in de puf fase zit. Dat vond ik zo heftig en ik moest ook echt heel erg schakelen.
Ik lag trouwens nog bij de anesthesie voor een ruggenprik toen ik gilde ‘ik moet poepen.’ Lekker gênant want er lagen nog 7 andere daar. xD
Bevallen, het is en blijft een bijzonder en een raar iets vind ik. Gelukkig kunnen wij beide nu lekker genieten van onze kleine.
Van harte gefeliciteerd, ja dat persen is gewoon behoorlijk @!$@%. Vooral als ze net langs de rand moet (laatste stuk), bij mij ging het te snel voor dat infuus dus elke sec heb ik gevoeld. Auw maar blij dat ik het zonder ruggenprik heb gedaan :)
Je vergeet de pijn niet zomaar, maar je gaat er wel anders naar kijken. Dat je dat toch maar hebt gedaan, ons lichaam is zo knap en sterk!
Je hebt het gewoon gedaan en nu ben je moeder. Geniet er van!En wat een mooie naam!
Prachtig Marieke! En je ‘straalt’ op de foto’s ookal was je uit geput..
Tja wat een werk he!!! Maar je krijgt er zo iets mooi voor terug! Geniet!
Liefs Lonneke
Wat mooi om te lezen en wat zijn die foto’s mooooi! Jullie stralen! x
Wauw, wat bijzonder zeg en helemaal om te delen!
Wat mooi! Wat bijzonder wat je lichaam kan hè. Heel veel geluk samen! En, ook wij hadden al zo’n zes jaar geleden de naam Mila bedacht . Inmiddels is ze alweer 3,5 en rent ze eigenwijs en vrolijk rond!
Zo, het was een zware bevalling, maar het resultaat is natuurlijk fantastisch.
Oh men dit lezende herken ik zo mijn eerste bevalling! Ook niet meer weten waar je t moet zoeken, pijnpompje en er stoned van worden. En die persweeen, wat een hel!
Maar hé powervrouw, you did it! Nu alleen maar genieten van jullie mooie meisje!
Wat ontzettend mooi geschreven!
Indrukwekkend geschrevend, vol emotie. Dapper van je, mooi voor later.
Respect voor elke vrouw die een kindje op de wereld zet, wat een prestatie!
Geniet er volop van!
Je bent een topper!!! Enne ik ben verliefd
Wauw.. ik ben 27-10-17 bevallen in het sfg en het is alsof ik mn eigen verhaal les.. heftig maar zo mooi. Maar wat een pijn hè! Geniet van jullie meisje!
Mooi om te lezen. Het is een heftig iets bevallen, maar zo fijn als je dan eenmaal je kindje hebt. Gefeliciteerd met jullie meisje!
Zo mooi en veel herkenbare momenten. Vooral dat moment dat je dan haar naam voor het eerst hardop zegt. Ik wilde dat niet eens, toen het gevraagd werd. Zo van: huh…. dat is ons dingetje. Mag ik het nog even voor mezelf houden en in stilte genieten? En toen ik het hardop zei was het ineens… nog echter. Nou ja, je snapt me vast :)
Ik vind het gewoon nog steeds zo super tof dat jullie Mila er is. En dat je gewoon een kindje hebt. Ik volg je natuurlijk al mega lang en het is mooi om te zien dat veel bloggers van toen nu gezinnetjes hebben :)
Ik had je al gefeliciteerd, maar nu ook via je blog. Gefeliciteeeeerd!!
Mooi om te lezen Marieke. Wat fijn dat Mila alweer een paar weekjes bij jullie is. Benieuwd hoe het nu gaat. Geniet volop lieverds!
Oohh Marieke en Johan, van harte gefeliciteerd met Mila. Heel veel geluk, liefde en gezondheid samen.