‘Weet je nog, een jaar geleden?’ Zo begonnen de afgelopen dagen vele gesprekken tussen mij en mijn liefde. Hoogzwanger en zeer ongeduldig wachtte ik destijds tot ons baby’tje zich zou aandienen. Ik was er zó klaar mee, maar tegelijkertijd vond ik die aanstaande bevalling ook vreselijk spannend. Het kwam gelukkig allemaal goed en inmiddels ben ik alweer een jaar moeder!
Vandaag is mijn mooie Mila jarig en wordt ze 1 jaar, om precies te zijn om 15.54 uur. Ik heb eigenlijk geen woorden om te beschrijven hoe dit jaar voor mij is geweest, maar ik wil toch proberen deze rollercoaster aan emoties van me af te tikken.
Kirren en knuffelen
Ik was vroeger nooit zo’n ‘kinderfreak’. Dat bedoel ik niet negatief, het is meer dat andermans kinderen me niet zo veel deden. Waar ik vriendinnen zag kirren boven een wagen met een newborn erin en bijdehante peuters zag optillen en knuffelen, bleef ik altijd een beetje afzijdig. Kletsen met of tegen zo’n kleintje kon ik niet goed (wat moet je in godsnaam zeggen?!) en als ik een baby in m’n armen gedrukt kreeg, bleef ik veel te krampachtig stilzitten, omdat ik bang was dat ik iets verkeerd deed en het kindje pijn zou doen.
Wel wist ik altijd al dat ik ooit zelf moeder wilde worden, dus ging ik er maar gewoon vanuit dat het met mijn eigen kind vast anders zou zijn. Nou, dat bleek dus waar. EN HOE! Het moederschap overviel me ontzettend, in positieve zin.
Ik kwam dit tegen op internet. Ik heb emetobobie en heb 2 kinderen. 1 van bijna 5 en een baby van 6 maanden.
Ik heb ook al van kinds af aan deze angst. Ik ben inmiddels 2 jaar in therapie, maar lijkt weinig te helpen. Ik ben bang om over te geven, maar ook héél bang om dus besmet te worden door buikgriep en daardoor smetvrees achtig. Ik ben dus bij mijn oudste constant bang, ik vind kinderspeelplaatsen hel en de kleuterschool ook. En als er een buikgriep heerst dan leef ik in extreme angst. Hoe was jou therapie en ben je van de klachten af?