Dat ‘bloggen in tijden van corona‘ beviel vorige week eigenlijk wel. Even mijn gedachten ordenen, even (voor later) op papier zetten hoe bizar deze situatie eigenlijk is waar we met z’n allen in verzeild zijn geraakt. In de hoop dat dit de eerste, maar gelijk ook de laatste keer is dat we zoiets meemaken. Daarom dacht ik: ach, waarom niet nog een blog? Ik heb deze online plek niet voor niets, niet waar?

Hoe gaat het hier?
Inmiddels zijn we week 2 van de social distancing ingegaan, om die grote (nog in aantocht zijnde) piek van coronabesmettingen hopelijk te af te kunnen vlakken. ‘Flatten the Curve’ is waar we het allemaal voor doen, dat thuisblijven en zo min mogelijk face to face contact met anderen hebben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik vooral het thuiswerken maar lastig vind.

Op vrije dagen gaat het prima, maar zodra Johan, ik of wij allebei thuis aan de bak moet(en), is het voor Mila gewoon echt een onbegrijpelijke situatie. Ze snapt niet dat ze niet op zolder mag komen (of kan spelen) als één van ons daar zit te werken. Met flinke huilbuien en geworstel tot gevolg… Ook haar middagslaapje gaat nog niet van een leien dakje, vooral op dagen dat wij allebei werken en er dus geen tijd is om haar ’s ochtends even te laten uitrazen in een (lege) speeltuin of een stuk te gaan fietsen.

Maar goed, we maken er maar het beste van en zijn dankbaar voor de kleine dingen:

• Voor ons ongelofelijk fijne huisje dat ik zo mogelijk nog gezelliger probeer te maken, met bijvoorbeeld een Geurwolkje (aanrader!), nieuwe gordijnen en een kleurtje op de muur (het blik verf is al in huis, nu nog moed verzamelen om het ook echt te doen, haha…).

• Voor ons kleine maar fijne tuintje, zodat Mila (en wij ook) elke dag toch even een frisse neus kan halen. Er past zelfs een zandbak in, die we afgelopen weekend in elkaar zetten zodat ze weer wat meer te doen heeft buiten.

• Voor het zonnetje dat de afgelopen dagen ineens doorbrak, waardoor ik echt even een moment van rust en ontspanning had in de tuin terwijl Mila haar middagslaapje deed.

• Voor Mila die echt wel zo lief mogelijk is, ondanks dat ze er niks van snapt dat de Plukjes (haar kdv-klasje), ‘diertjes’ (kinderboerderij), ‘ballenbak’ (indoor speeltuin waar ze dolgraag naartoe gaat), zwembad en de dierentuin ‘even dicht’ zijn.

• Voor goede boeken! Ik probeer niet meer 24/7 op mijn telefoon te scrollen, ik kom toch alleen maar berichten tegen die ik niet wíl lezen en waar ik een rotgevoel van krijg. Lang leve mijn e-reader! Volg me op Goodreads om te zien wat ik zoal verslind.

• Voor de nieuw ontdekte groente-leverancier om de hoek die zomaar pomelo’s heeft, mijn allerliefste lievelingsfruit in deze tijden! Een dag zonder pomelo is een dag niet geleefd. ;)

• Voor het feit dat we allemaal (nog) gezond zijn. Laten we hopen dat we hier ongeschonden uit komen!

Lockdown
Verder vrees ik dat we toch echt op een totale lockdown afstevenen. Leuk dat hele ‘flatten the curve’-plan, maar er zijn nog te veel mensen die er gewoon schijt aan hebben. En daar word ik zo ongelofelijk verdrietig en boos van… Hoe moeilijk is het nou om even geen andere mensen op te zoeken of minimaal 1,5 meter afstand te houden? Heb gewoon even op een andere manier contact met elkaar. Het is, als iedereen meedoet, maar voor een paar weken. Je redt er levens mee! Ik moet er niet aan denken dat we in zo’n nachtmerrie belanden als in Italië nu gebeurt. Ik krijg er een soort The Walking Dead-vibes van en wie die serie kent, weet: dat is niet best.

K*T-situatie
Zelf mis ik ook heus wel het contact met mijn lieve familie, vrienden en collega’s. Ik mis het om samen sushi te eten, wijntjes te drinken en ze vast te houden. Ik vind het zielig dat Mila haar opa’s en oma’s zo lang niet ziet. En als een verdrietige buurvrouw met tranen in haar ogen in mijn tuin staat, voelt het vreselijk rot om haar niet even een dikke knuffel te kunnen geven. Ik heb ook een brok in mijn keel als ik Mila huilend weg moet sleuren bij haar papa, omdat van hem nu veel verwacht wordt op zijn werk en hij daarvoor rustig op zolder moet zitten. Het is gewoon een K*T-situatie, iets anders kan ik er niet van maken.

Het enige wat we kunnen doen is wat er van ons gevraagd wordt: zo veel mogelijk binnen blijven, alleen erop uit als het écht moet en dan bij voorkeur in je eentje, of 1,5 meter afstand houden van elkaar. Let’s do this people!