Nou, daar zitten we dan met z’n allen hè? Nog minstens vier weken #StayAtHome om die curve te flattenen, zo kondigde de minister-president gisteren aan in een persconferentie. En hoewel we natuurlijk heus wel wisten dat dat eraan zat te komen, valt het me toch een beetje zwaar.

Als je me vraagt hoe het gaat, zou ik antwoorden dat het per dag heel erg wisselt. De ene dag ben ik positief, zetten we de schouders eronder en maken we er het beste van. Het andere moment kan ik wel janken van ellende, omdat het dodenaantal fors blijft stijgen, er nog elke dag héél veel mensen besmet raken, de IC-afdelingen in de ziekenhuizen bijna vol zijn en het leven zo toch wel heel erg beperkt is.

Groot leed
Zo raakt het me enorm dat de vader van iemand die mij heel dierbaar is ernstig ziek is en volop behandeld wordt, maar hij geen (of in ieder geval héél weinig) bezoek mag ontvangen vanwege zijn extra vatbaarheid voor corona. En dat je als familie dan overweegt om dat risico misschien toch maar te nemen, omdat ie anders over een aantal maanden misschien wel doodgaat aan iets anders dan corona en je ‘m in de tussentijd helemaal niet meer hebt kunnen zien en vasthouden. Dat is toch een verschrikkelijk verdrietige, onmenselijke en niet te verkroppen situatie?!

Klein leed
Inmiddels zijn er ook allemaal plannen afgezegd waar we ons heel erg op verheugd hadden. Zo zijn mijn ouders op 2 mei 40 jaar getrouwd en zouden ze dat groots vieren met familie en vrienden, maar helaas gaat dat feest niet door. We zouden ter gelegenheid daarvan ook met ons gezin een midweekje naar Center Parcs in Parijs gaan, inclusief twee dagen Disneyland. Ook dat wordt ons door de neus geboord. De vakantie van mijn schoonouders is eveneens gecanceld, terwijl ze dat voor hun gevoel echt hard nodig hadden.

En wat dacht je van de bruiloft van mijn BFF, bij wie ik getuige mag zijn? Die is inmiddels verzet naar juni 2022 (!), omdat hun locatie in 2021 al bijna geen opties meer had. Zwangere vriendinnen beleven hun zwangerschap niet zoals het hoort. Echo’s gaan niet door of er mag niemand mee. Controles gaan telefonisch, de bevalling is beladen. Kraamvisite is raamvisite geworden. Ik vind dat zó sneu, omdat ik nu weet hoe bijzonder die periode is en die krijg je gewoon nooit meer terug.

En weet je? Daar mag je (heel even) van balen. Daar mag je teleurgesteld over zijn. Als je ergens maanden of jaren naar uitgekeken had, of hard voor had gespaard, en dat gaat door corona niet door… Dat is toch ook vreselijk stom! En dat betekent heus niet dat je niet begrijpt dat er momenteel veel ergere dingen aan de hand zijn in de wereld: dood, verderf, eenzaamheid en (financiële) ellende.

Corona is K**
Corona is K** met een hoofdletter K. Ik hoop zo dat er binnenkort berichten in de media verschijnen die wat positiever zijn. Die laten zien dat het helpt, wat we allemaal doen. Dat het einde in zicht is. Dat we nog maar héél even moeten volhouden. Dat er licht is aan het einde van deze vreselijke tunnel.

Tot die tijd prijs ik mij gelukkig met de kleine dingen die ik in mijn vorige blog al noemde en geniet ik optimaal van mijn mooie gezin. Wij hebben het goed en het ‘offer’ dat wij moeten brengen, is zo klein vergeleken met anderen die aan de frontlinie staan. We kunnen alleen maar hopen dat we gezond blijven en veel, héél veel respect hebben voor iedereen in de vitale beroepen!