Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het eerste wat Mila deed toen ze uit me glibberde, was héél hard krijsen en haar darmpjes legen. Op mijn buik. Hallo mama, ik ben er!

Dat poepen kan ze nog steeds als de beste. Inmiddels is onze kleine druif alweer zeven maanden oud. Zeven maanden ben ik al moeder! Ik vind het nog steeds gek dat ik toch echt iemands mama ben, maar dat terzijde. Wat mij nu regelmatig bezighoudt, is het feit (en het enorme cliché) dat het allemaal zo verschrikkelijk hard gaat.

‘Ik spreek jou later nog wel’, ‘Geniet nog maar even van de rust!’ en ‘Je zult zien dat…’ Zomaar een greep uit de opmerkingen die ik tegen het einde van mijn zwangerschap niet meer kon hóren.

Alsof alle moeders samen een clubje vormden waar ik nog niet bij mocht. Pas als ik gebaard had, zou ik recht van spreken hebben. Tot die tijd werden alle uitspraken die ik deed en voornemens die ik had, lacherig afgedaan als naïviteit. ‘Ach, die arme meid. Die heeft nog geen idéé wat haar te wachten staat.’

Met mijn hoofd in de wolken, maar met flink wat onzekerheid in mijn net bevallen lijf, kwamen mijn man en ik thuis met onze kleine dame, die de dag ervoor in het ziekenhuis was geboren.

Hoewel ik altijd wel wist dat ik een kindje wilde, ben ik nooit een ‘babygek’ geweest. Leuk dat anderen baby’s maakten, ik kwam ook echt wel graag op kraambezoek om eventjes met de nieuwste aanwinst te kroelen. Maar zodra er een pruillipje verscheen of tekenen van een fikse poepluier waarneembaar werden, drukte ik het kleintje zo snel als mogelijk weer in papa’s of mama’s armen. Ehh, succes ermee hè?